CELEBRITY

Έλενα Παπαρίζου: Διαβάστε όλη τη συνέντευξή της στο People

Μόλις μετακόμισε με το σύντροφό της σε νέο σπίτι, όπου υπάρχει ένα κενό δωμάτιο, το οποίο ανυπομονούν να γεμίσουν σύντομα με ένα παιδί. Άλλαξε, ωρίμασε, αλλά συνεχίζει να έχει ευαισθησίες.

Sexy γεννιέσαι ή γίνεσαι; Βλέποντας την Έλενα να βγαίνει από το αυτοκίνητο ενός φίλου της, γοητευτική, σεξουαλική και ανεπιτήδευτη, δεν ξέρω να απαντήσω. Είναι χαρούμενη, γελαστή, μιλάει στο κινητό της, βιάζεται να σβήσει το τσιγάρο της. Και, ναι, είναι hot, παρόλο που φοράει τζιν και T-shirt. Μπροστά σε ένα νέο ξεκίνημα, αφού μόλις μετακόμισαν με τον Ανδρέα της σε ένα καινούριο σπίτι στη Βούλα. Μονοκατοικία, με μικρό κήπο, για να ασχολούνται τα απογεύματα. Συμπλήρωσαν δύο χρόνια μαζί η Έλενα και ο Ανδρέας Καψάλης και όλοι περιμένουν το γάμο τους. Έλενα; «Δεν παντρευόμαστε τον Αύγουστο. Ούτε νομίζω πως θα έχουμε γάμο φέτος. Καταρχάς ο αδελφός του Ανδρέα λείπει στη Βραζιλία με τη γυναίκα του, περιμένουν παιδάκι κι εμείς θέλουμε να έχουμε κοντά μας τα αδέλφια μας, τις οικογένειές μας. Άρα δύσκολο. Έχουμε συζητήσει πολλά και διάφορα για το γάμο που θα κάνουμε, αλλά μάλλον εγώ θα πάρω τη γρήγορη απόφαση τελικά για το πού και το πότε. Δεν ξέρω αν θέλω να είναι παραδοσιακός γάμος ή κάτι αντίστοιχο με αυτό που έκαναν η Ρούλα Ρέβη και ο Αποστόλης Τότσικας, οι οποίοι παντρεύτηκαν στο Λος Άντζελες. Είναι ωραίο να μη σου γίνεται συνήθεια ο άλλος».

Πάντως, πρόταση γάμου τής έκανε ο Ανδρέας και μάλιστα γονατίζοντας. «Σοκαρίστηκα από την πρόταση γάμου του Ανδρέα. Ήταν πολύ ωραίο και ξαφνικό. Εκεί που πίναμε τον καφέ μας ένα πρωί, τον είδα γονατισμένο, χωρίς δαχτυλίδι, συγκινημένο –καθώς είχαμε κάνει κάτι κουβέντες το προηγούμενο βράδυ– και μου είπε “Έλενα, είσαι το φως της ψυχής μου, το φως της ζωής μου, δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο σαν εσένα και θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου. Θέλεις να με παντρευτείς;”. Για μένα ήταν δεδομένο ότι κάθε μέρα θα παλεύω για να είμαι καλά με το σύντροφό μου. Τώρα νιώθω κάτι ακόμη πιο δυνατό, αφού είναι ο άντρας μου. Εξάλλου, ζούμε ως παντρεμένοι από την ημέρα που γνωριστήκαμε, δεν έχουμε κοιμηθεί ποτέ χώρια. Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό με τον Ανδρέα, δεν φοβήθηκα, μου αρέσουν τα ρίσκα. Τα μέτρια με σκοτώνουν» λέει η Έλενα στο People.

Είναι πολύ γλυκιά, όταν, μιλώντας για το νέο τους σπίτι, αναφέρεται στο άδειο δωμάτιο του σπιτιού. «Έχουμε ένα δωμάτιο κενό στο σπίτι, περνάμε και το κοιτάμε και λέμε ότι κάποια μέρα θα το γεμίσουμε. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα αυτό. Σε αυτή τη φάση είναι η ζωή μου τώρα και πιστεύω πως κάθε ηλικία πρέπει να τη ζεις όπως της αξίζει. Με ρωτάνε “δεν φοβάσαι να παντρευτείς, μήπως χαθεί η ποπ εικόνα σου;” και αναρωτιέμαι γιατί το κάνουν αυτό στην Ελλάδα. Ο γάμος θα ορίσει την ποπ εικόνα μου; Δεν ζω για την εικόνα μου, αλλά για να ζήσω τη ζωή μου. Έχω ωριμάσει, μου αρέσει η οικογένεια, δεν είμαι κοριτσάκι πλέον».

Κάθε φορά που η Έλενα ταξιδεύει, ταξιδεύει και ο Ανδρέας. Μερικές φορές πηγαίνει μαζί της, άλλες πάλι βρίσκεται στην Αμερική ή στο Λονδίνο για τις δικές του δουλειές. Χάνονται και απορούν πότε και πώς θα βρεθούν. «Αν δεν ζήλευα, δεν θα ήμουν γυναίκα και θα ήταν πολύ δυστυχισμένος ο άντρας μου. Κι ο Ανδρέας ζηλεύει κι αυτός λίγο. Το θέμα είναι τι προκαλείς στον άλλο. Εμένα δεν μου αρέσει να προκαλώ τον άλλο για να με ζηλέψει. Και, επίσης, δεν είμαι προκλητική ως άνθρωπος. Ο Ανδρέας είναι πολύ ήρεμος και ισορροπημένος». Τους paparazzi δεν τους συνήθισε. «Καλό είναι αυτό. Γιατί να τους συνηθίσει; Ακόμη και ο τρόπος που δημοσιοποιήθηκε η σχέση μας δεν ήταν σωστός. Ήμασταν στου Ρέντη σε ένα εστιατόριο, σε κάτι θεοσκότεινες φωτογραφίες. Δεν ήταν ωραίο».
Το άδειο δωμάτιο που λέγαμε παραπάνω μάλλον θα γεμίσει σύντομα. «Φυσικά και θα κρατούσα ένα παιδί, αν έμενα τώρα έγκυος. Είμαι 32 χρόνων και θα στενοχωρηθώ αν δεν αποκτήσω παιδιά στη ζωή μου. Αρκεί να τα κάνεις με έναν άνθρωπο που αγαπάς πολύ και με τον οποίο νιώθεις καλά. Αν κι εγώ συνιστώ ακόμη και σε εκείνους που δεν έχουν βρει το άλλο τους μισό να κάνουν παιδιά. Όταν, λοιπόν, μου έρθει, θα είμαι πολύ χαρούμενη. Έγινα και πιο αυστηρή πια. Όταν είσαι 15, αναρωτιέσαι αν οι γονείς σου είναι τρελοί. Και μεγαλώνοντας, βλέπεις ότι αρχίζεις και λειτουργείς σαν το γονιό σου. Και το νιώθω γιατί είμαι περικυκλωμένη από πολλά παιδιά: τα ανίψια μου, πέντε βαφτιστήρια, τα παιδιά των κολλητών μου».

Αναρωτιέμαι αν παίζει το ρόλο της μαμάς και με τον Ανδρέα. Όχι μόνο το αρνείται, αλλά προσθέτει πως «με τον Ανδρέα νιώθω πολύ έντονα ότι είναι ο άντρας του σπιτιού. Είμαι όλη αυτιά όταν μου μιλάει. Έχει το ρόλο του μέσα στο σπίτι και φυσικά γίνομαι κι εγώ η γυναίκα του σπιτιού. Απλά πράγματα και φυσιολογικά. Έχω ηρεμήσει απίστευτα με τον Ανδρέα. Ένιωσα ότι είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο θέλω να ζήσω, γιατί με κάνει να νιώθω όμορφα. Έχουμε κι εμείς τα ups and downs μας, όπως όλα τα ζευγάρια». Με την κυρία Πέλλη, τη μητέρα του συντρόφου της, έχει άριστη σχέση. Ο πατέρας του δεν ζει κι αυτό είναι κάτι που τους συνδέει ακόμη περισσότερο, καθώς επανέρχονται συχνά οι δυο τους στο θέμα της απώλειας.

Η Έλενα δεν φοβήθηκε ποτέ να αναφερθεί στην απώλεια αγαπημένων προσώπων. «Κανείς δεν σκέφτεται τις απώλειες, γιατί θεωρούμε ότι τα πάντα είναι δεδομένα στη ζωή μας. Κι όμως, δεν είναι. Πρέπει να αγωνιζόμαστε κάθε μέρα για να χτίζουμε καλύτερη επικοινωνία με τους άλλους. Να ζούμε γεμάτα, να δίνουμε και όχι μόνο να ζητάμε. Είχα μπλοκάρει πολύ άσχημα. Τα τρία χρόνια μετά την απώλεια του πατέρα μου ήταν σαν να μην υπήρξαν ποτέ στη ζωή μου. Δεν μπορείς, όμως, να το βάλεις κάτω. Δεν μπορείς να πας κόντρα στη ζωή, αλλά παράλληλα με αυτήν. Πήγα σε ψυχολόγο στη Σουηδία, το 2011, εντατικά για τέσσερις μήνες. Ήταν το καλύτερο δώρο στον εαυτό μου. Μέσω της ψυχανάλυσης, διαπίστωσα ότι υποτιμούσα τον εαυτό μου. Έφυγαν οι μεγάλοι μου εκνευρισμοί και η οργή μου. “Μαύριζα”, δεν έβλεπα τίποτε από το θυμό. Δεν έχω πια νεύρα και είπα στον εαυτό μου ότι δεν θέλω αρνητική ενέργεια γύρω μου, αλλά ανθρώπους που είναι πνευματικά μπροστά» εξομολογείται.

«Ψυχανάλυση» κάνει και με τους φίλους της σήμερα. Οι περισσότεροι δεν ανήκουν στο χώρο του τραγουδιού, αν και υπάρχουν συνάδελφοί της, τους οποίους ξεχωρίζει. Όπως τον Νίνο, στον οποίο έχει αδυναμία, αλλά και τον Μιχάλη Stavento, με τον οποίο έχει κάνει καλή παρέα. «Υπήρξα τυχερή, γιατί είχα πολύ καλούς ανθρώπους στη ζωή μου. Όσα αρνητικά μου έχουν συμβεί κι έλαβαν δημοσιότητα τα έχω προσπεράσει, τα άφησα πίσω μου, τα έχω συγχωρήσει. Αλλά, δυστυχώς, δεν συγχωρώ τον εαυτό μου, μονίμως με μαλώνω που έφτασα σε άσχημες καταστάσεις. Εγώ επέτρεψα να φτάσουν τα πράγματα κάπου, ευθύνομαι για τα πάθη και τα λάθη μου και είναι άσχημο να κατηγορείς μόνο τους άλλους. Νιώθω, ωστόσο, ότι τη μέρα που θα σταματήσω να είμαι αυθόρμητη, θα είναι η μέρα που θα έχω χάσει τον εαυτό μου. Εγώ ζω μέσα από τον αυθορμητισμό μου και είναι υπέροχο να ξυπνάς με καθαρή τη συνείδησή σου. Συχνά μου λένε πως απομυθοποιώ την καλλιτεχνική μου εικόνα με τη συμπεριφορά μου, με το ότι είμαι απλή και “χύμα” καμιά φορά. Θεωρώ, λοιπόν, ότι αυτό δεν με έβλαψε ποτέ. Ήμουν εύπλαστη σαν πλαστελίνη, αλλά μετά τα 30 κάτι αλλάζει μέσα στη γυναίκα. Τώρα που μεγάλωσα, νιώθω ότι αυτοσαρκάζομαι, επιτρέπω να με πειράζουν. Ζητάω συγνώμη όταν έχω άδικο. Και θα σ’ το ξαναπώ. Μόνο από τον εαυτό μου δεν έχω καταφέρει ακόμη να ζητήσω συγνώμη. Ακόμη και για την περίοδο που πέρασα την κατάθλιψη δεν μου έχω ζητήσει ακόμη συγνώμη. Αντίθετα, μπορεί να σκέφτομαι ότι καλώς έπαθα ό,τι έπαθα, αφού δεν πρόσεχα. Επέτρεψα να μου συμβούν πράγματα και η κατάθλιψη δεν οφειλόταν μόνο στην απώλεια του πατέρα μου. Απλά, όταν τον έχασα, άρχισα να αναθεωρώ καταστάσεις και νομίζω ότι ζω πιο απλά σε σχέση με τα “θέλω” και τα “πρέπει” μου. Ίσως να καταπιεζόμουν. Σήμερα, όταν νιώσω καταπίεση, σηκώνομαι και φεύγω. Με εκνευρίζουν τα ψέματα, οι ψεύτικες συμπεριφορές».

Κάποιοι ίσως και να παραξενεύτηκαν βλέποντας την ανάρτηση της Έλενας στο Facebook, στο τέλος των γυρισμάτων του νέου της βιντεοκλίπ, όπου κρατάει ένα τσιγάρο και παραδέχεται την εξάρτησή της σε ό,τι αφορά το κάπνισμα. Τη ρωτάω αν φοβήθηκε για την κίνησή της, να παραδεχτεί με ειλικρίνεια την αδυναμία της. «Πολλές φορές έχει τύχει να καπνίζω μπροστά σε φωτογράφους και να τους λέω να προσέξουν για να μη με δουν τα μικρά παιδιά με τσιγάρο στο χέρι. Ήταν σαν να κρυβόμουν πίσω από το δάχτυλό μου. Είναι μια αδυναμία μου και την παραδέχτηκα. Το είχα ομολογήσει και στον πατέρα μου στα 15 μου, γιατί δεν ήθελα να του πουν οι άλλοι ότι η κόρη του καπνίζει. Είναι βλαβερό και δεν θα ήθελα να δω ποτέ τα ανίψια μου να καπνίζουν. Θα τους αποτρέψω. Ο πατέρας μου είχε το δικαίωμα να μου πει “Έλενα, μην καπνίσεις”, γιατί είχε εξάρτηση από αυτό, ενώ η μητέρα μου δεν είχε το δικαίωμα, γιατί δεν είχε ποτέ αυτή την εξάρτηση. Και ο Ανδρέας καπνίζει, αλλά δεν καπνίζουμε ποτέ μέσα στο σπίτι».

Δεν βάζει ταμπέλες στους ανθρώπους. Αγαπάει τον καθένα ξεχωριστά για αυτό που είναι, αδιαφορώντας για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. «Δεν βάζω ταμπέλες στους φίλους μου. Δεν μου αρέσει ο ρατσισμός. Εξάλλου, η διαφορετικότητα δηλώνει και τη μοναδικότητά μας. Συνήθως έχουμε αρνητική άποψη όταν φοβόμαστε κι αυτό συμβαίνει όταν δεν γνωρίζουμε. Δεν με έχουν ενοχλήσει ποτέ οι gay, έχω ακόμη και transsexual φίλους, οι οποίοι έχουν αλλάξει φύλο. Για όλη μου τη στάση ευθύνεται η μητέρα μου. Ακόμη κι αν κάτι μου φαινόταν παράξενο ή περίεργο όταν ήμουν πιτσιρίκα, εκείνη μου έλεγε ότι δεν πρέπει να μιλάω κρίνοντας, αλλά να σκέφτομαι όπως σκέφτεται ο άνθρωπος που είχα απέναντί μου. Είχα gay φίλους από το δημοτικό ακόμη. Μπορεί κάποιοι να τους κορόιδευαν, αλλά εγώ έκανα παρέα μαζί τους. Είμαι πεπεισμένη για κάτι ακόμη: το bullying ξεκινάει από τους ενήλικες και τους γονείς και περνάει ως νοοτροπία στα παιδιά. Το βλέπουν στο σπίτι τους και δυστυχώς τα παιδιά, με τη σειρά τους, μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά».
Κι αν το δικό της παιδί ήταν gay; «Εύχομαι καταρχάς να γίνω μαμά. Αν το παιδί γεννηθεί gay, θα ήθελα να έρθει να μιλήσει σε μένα ή στην οικογένειά μας, στους συγγενείς μας. Δεν θέλω να κρύβεται από την οικογένειά του. Μα θα αγαπάω λιγότερο το παιδί μου, επειδή μπορεί να είναι gay; Δηλαδή, επιλέγεις να κάνεις ένα παιδί και δεν θα το αφήσεις να είναι αυτό που πραγματικά είναι; Ντροπή. Μα ποια στο καλό είμαι;».
Με πέντε κιλά παραπάνω στη σιλουέτα της, δεν πρόκειται να νιώσει ποτέ μειονεκτικά. Το αντίθετο. Ενοχλείται πολύ όταν διαπιστώνει κοινωνικό ρατσισμό. «Είναι η πρώτη φορά που θα με ακούσεις να μιλάω έτσι, αλλά σήμερα στενοχωρήθηκα πολύ. Βλέποντας την εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου και του Παύλου Σταματόπουλου, είδα νεαρά κορίτσια 25 χρόνων να κρίνουν μεγαλύτερες κυρίες, επειδή φορούσαν μπικίνι στην παραλία. Βούρκωσα κι έκλεισα την τηλεόραση. Μετά τα 30, δηλαδή, απαγορεύεται να βγεις στην παραλία; Είναι δυνατόν να κατηγορείς τους ανθρώπους για το πώς βγαίνουν στη θάλασσα; Συμπαθώ τους παρουσιαστές, αλλά τι γραμμή είναι αυτή που ακολουθούν; Όλοι θα πάμε στα 50 κι αυτό που συμβαίνει είναι κοινωνικός ρατσισμός».
Προσωπικά, δεν θα ήθελα να επαναφέρω το θέμα των κιλών και της δίαιτας, γιατί αρκετά πια με αυτή την εμμονή της τέλειας σιλουέτας. Η ίδια, ωστόσο, κάποια στιγμή στην κουβέντα, μου είπε πως αποφάσισε να μην καταναλώνει υδατάνθρακες, γιατί δεν είναι συμβατοί με τον οργανισμό της. «Έβαλα περισσότερα κιλά όταν είπα ότι θα τρώω μια και καλή, παρά όταν κάνω πολλά μικρά γεύματα μέσα στη μέρα».
Οι φίλοι της λένε για αυτήν ότι σου δίνει και την ψυχή της. Τη νοιάζει περισσότερο να δώσει, παρά να πάρει, ενώ δεν υπήρξε ποτέ τσιγκούνα ούτε με τα χρήματα ούτε με τα αισθήματα.
Είναι εκφραστική, μιλάει έντονα, με πάθος. Μια μικρή ρυτίδα έκφρασης κάνει την εμφάνισή της στο μέτωπό της. Μπότοξ δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα. «Μπορεί να μην είμαι ηθοποιός, αλλά όταν τραγουδάω έχω έκφραση και δεν θέλω να κοκαλώσω. Ένα μίνι face lift θα έκανα στα 45-47 μου και μετά θα με αφήσω να γεράσω. Δεν θέλω να είμαι σε πόλεμο με τον εαυτό μου, θέλω να αγαπιόμαστε. Έτσι κι αλλιώς, νιώθω καλύτερα από ποτέ με μένα την ίδια». Το στήθος της το έφτιαξε στα 26 της και δεν έχει μετανιώσει ποτέ για αυτό. «Απλώς δεν περίμενα ότι θα έβαζα κάποια κιλά και θα μεγάλωνε κι άλλο το στήθος. Ίσως να έπρεπε να είχα κάνει ένα νούμερο μικρότερο».

Ταξιδεύει συχνά στη Σουηδία. Και μας έχει λείψει πολύ. Κι εμείς, όμως, της λείψαμε. Κάθε φορά που επιστρέφει στην Ελλάδα, θέλει να τρώει μια χωριάτικη σαλάτα μπροστά στη θάλασσα. Να μυρίζει και να επιστρέφει στην Ελλάδα, θέλει να τρώει μια χωριάτικη σαλάτα μπροστά στη θάλασσα. Να μυρίζει και να γεύεται την Ελλάδα που τόσο νοσταλγεί. «Νιώθω ότι θέλω να κάνω κάτι για την Ελλάδα, αλλά πρέπει να δω αν αυτό που σκέφτομαι είναι υλοποιήσιμο. Μακάρι να τα καταφέρω». Πάντως, τα επόμενα Χριστούγεννα θα βρίσκεται σε περιοδεία στη Σουηδία. Από δω και πέρα θέλει να κάνει μόνο ενήλικη ποπ μουσική. «Όλα τα τραγούδια μου θέλω να έχουν λόγο ύπαρξης, νόημα και προσεγμένο στίχο. Θα το παραδεχτώ, αλλά όνειρό μου είναι να μου γράψει ένα τραγούδι η Δήμητρα Γαλάνη. Ένα από αυτά που πονάνε». Μου λέει ότι η Χάρις Αλεξίου είναι το κλειδί της ψυχής της, ακούει συχνά Άλκηστη Πρωτοψάλτη κι όταν δεν είναι καλά, επιλέγει Ελευθερία Αρβανιτάκη, «που είναι πάντα σωστά τοποθετημένη». Συνεχίζοντας να μιλάει για τη μουσική της, εξομολογείται πως «είμαι χαρούμενη και περήφανη που είπα το “Μάμπο” και το “Ζιγκολό”. Δεν ήταν τσιχλο-ποπ, αλλά παιχνιδιάρικα τραγούδια και θα συνεχίσω να τα λέω. Εξάλλου, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να κάνω αργότερα, πιο ώριμη, ένα δίσκο μόνο με μπαλάντες. Αν δεν έχεις πληγωθεί από την αγάπη, δεν μπορείς να πεις τα πάντα. Πρέπει να νιώσεις πριν να ερμηνεύσεις».

Το όνομά της ακούστηκε έντονα για την κριτική επιτροπή στο The Music School του Mega. Δεν θα τα καταφέρει, όμως, λόγω των συχνών ταξιδιών της. Κι αν κάποια στιγμή τής πρότειναν να παρουσιάσει ένα ψυχαγωγικό μαγκαζίνο στην τηλεόραση; «Είναι έξω από τα χωράφια μου, μου αρέσει να είμαι τραγουδίστρια. Είναι το ίδιο δύσκολο με το να μου πεις να κάνω ένα λαϊκό δίσκο».

Θυμάμαι πως το όνομά της είχε ακουστεί έντονα για το μιούζικαλ Chicago, που ανέβηκε στο Παλλάς. «Ξεκίνησε όντως μια κουβέντα, αλλά ξαφνικά ναυάγησε. Ήθελα πολύ, ξέρεις, να κάνω την Εβίτα. Το μελέτησα πολύ, θα γινόμουν και ξανθιά για το ρόλο, αλλά υπήρχε πρόβλημα. Η Εβίτα ήταν σοπράνο κι έπρεπε να κατεβάσω δύο με δυόμισι τόνους όλο το έργο. Δεν θα καταλάβαινε κανείς ότι τραγουδούσε η Έλενα. Έτσι, δεν ήταν εύκολο να πάρουμε την άδεια. Ενάμιση μήνα το συζητούσα με το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού».

Η Έλενα δεν κατσούφιασε ούτε για μια στιγμή όση ώρα συζητάμε. Σπάνια πια μελαγχολεί. Και παραμένει ρομαντική. Δεν ξέρω αν το γνωρίζουν πολλοί, αλλά εκεί στο παιδικό της δωμάτιο στη Σουηδία καθόταν στο παράθυρο και έγραφε τους στίχους της σε ένα τετράδιο, κοιτάζοντας πάντα το φεγγάρι. Και με το φεγγάρι άρχιζαν και οι στίχοι της. Και πάντα άκουγε μουσική. Ακόμη κι όταν κοιμόταν. Κι αν δεν έγραφε, μιλούσε στο τηλέφωνο. Τόσο πολύ, που ο αδελφός της, για την πειράξει, έβαλε έξω από το δωμάτιό της μια πινακίδα που υπάρχει ακόμη και σήμερα εκεί: «Phone Free Zone».

Πηγή: Peoplegreece.com