Σκηνοθετημένο από την δύο φορές βραβευμένη με Όσκαρ Sharmeen Obaid-Chinoy και την Trish Dalton, το ντοκιμαντέρ έκανε πρεμιέρα στο Tribeca Festival 2024 και πλέον μπορεί να το δει κανείς στο Hulu. Μεταξύ εκείνων που συνέβαλαν (μαζί με την ίδια την Diane και την οικογένειά της) στην αφήγηση της ζωής και της καριέρας της σχεδιάστριας είναι η Oprah Winfrey, η Fran Lebowitz και η Hillary Clinton. Οι γυναίκες που έντυσε και που έχουν εξουσία και εξέχουσα θέση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Μόνο και μόνο από αυτά τα στοιχεία είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι είναι μια ταινία φτιαγμένη για μια γυναίκα, από γυναίκες. Κι αυτό είναι κάτι.
Η αλήθεια είναι πως προσωπικά μόλις είδα ότι βγήκε το Diane von Furstenberg: Woman in Charge, αναρωτήθηκα τι ενδιαφέρον μπορεί να μάθω παραπάνω για την γυναίκα DVF, η οποία απ’όσα ξέρουμε εφηύρε το wrap dress; Γιατί εκεί κάπου ξεκίνησε και σταμάτησε η καριέρα της. Ωστόσο, τα πρώτα λεπτά με έπεισαν. Η Diane Von Furstenberg μάλλον έζησε μια ζωή σαν από ταινία -πολύ πριν γίνει αυτή η ταινία. Εκ πρώτης, η ιστορία της μπορεί να μοιάζει σαν παραμύθι (παντρεύτηκε όντως έναν πρίγκιπα, με τον οποίο έκαναν και παιδιά). Αλλά αν κρατήσεις λίγο την ανάσα σου θα δεις σύντομα πως δεν είναι. Επίσης σύντομα ανακαλύπτεις ότι δεν έχει και κάτι ιδιαίτερο να σου πει. Είναι ακόμα μια αυτοβιογραφία ενός διάσημου προσώπου.
Η ταινία της Diane χαρακτηρίζεται από τα μέσα και τους κριτικούς σαν «φεμινιστική». Προσωπικά, δεν το βλέπω. Αλλά αν θεωρήσουμε ότι αντιπροσωπεύει κάποιο κίνημα του φεμινισμού, θα πρέπει να ήταν αυτό που επιστράτευαν οι γυναίκες στα 80s. Τότε που για να χειραφετηθούν και να εξερευνήσουν ποιες στα αλήθεια είναι χρησιμοποιώντας μάτσο, αντρικές πρακτικές. Και εξηγούμαι.
Παρότι το ντοκιμαντέρ ρέει καλά, προσφέρει πλούσιο φωτογραφικό υλικό και ισορροπεί καλά ανάμεσα σε αστείες και συγκινητικές στιγμές, είναι κάπως… παλιακό. Η ιστορία ενός κοριτσιού από την Ευρώπη, κόρη μιας επιζούσας από στρατόπεδο συγκέντρωσης και θύματος του αντισημιτισμού, που παντρεύεται έναν Γερμανό πρίγκιπα και στη συνέχεια (χάρη στις διασυνδέσεις και την τόλμη της), πετάει στις Ηνωμένες Πολιτείες για να ιδρύσει μια αυτοκρατορία μόδας, εμένα δεν με έπεισε.
Το ότι αφού μας έχει αφήσει να καταλάβουμε ότι ο άντρας της φλέρταρε πολύ και την κεράτωνε συνέχεια με άντρες και γυναίκες, αυτή τον χώρισε γιατί μια μέρα συνειδητοποίησε ότι ζούσε τη ζωή της σαν δυάδα και όχι σαν μονάδα, που έτσι θα ήθελε, επίσης μου φάνηκε ψευτοανατρεπτικό. Να πούμε εδώ ότι αργότερα στην ταινία δηλώνει πως τον αγαπούσε μέχρι να πεθάνει από AIDS και ήταν συνέχεια δίπλα του. Οι συχνές αναφορές στα σεξουαλικά της κατορθώματα και τις περιπέτειές της, τα πάρτι της στο Studio 54 με τους πιο φιλελεύθερους μάνατζερ της Αμερικής, με έκαναν να νιώσω ότι αυτή η γυναίκα προσπαθεί πολύ να με πείσει ότι έζησε μια ζωή που μάλλον απλώς πλησίασε.
Η αναφορά δε στο τρίο με τον David Bowιe και τον Mick Jagger που τελικά απέρριψε σαν πρόταση… Αλήθεια τώρα; Με απογοήτευσες Diane! Αυτό θα ήταν στα αλήθεια μια καλή ιστορία για να μας αφηγηθείς.
Όταν τα παιδιά της μόνο λένε ότι ένιωσαν παραμελημένα μεγαλώνοντας με την γιαγιά τους επειδή οι γονείς τους ήταν νέοι και ζούσαν τη ζωή τους, η ιστορία αποκτά λίγο ενδιαφέρον.
Και ο φεμινισμός; Αν ο φεμινισμός το 2024 συνεχίζει να αφορά τα χρήματα, το σεξ και την εξουσία, αλλά στα χέρια μιας γυναίκας αντί ενός άνδρα, τότε το Diane von Furstenberg: Woman in Charge είναι μια εξαιρετικά φεμινιστική ιστορία. Διαφορετικά, είναι απλώς μια ακόμη ιστορία και αυτό είναι ok. Αυτό που θα κρατήσω από αυτή την ιστορία 1 ώρας και 37 λεπτών είναι πως όταν την ρώτησαν γιατί ήθελε να κάνει μόδα και τι ήθελε να προσφέρει στις γυναίκες με τα ρούχα της, εκείνη απάντησε πολύ ειλικρινά πως απλώς η μόδα ήταν το όχημά της για να βγάλει λεφτά. Κι αυτή την ειλικρίνεια την επικροτώ.
