Η κορυφαία Ελληνίδα τραγουδίστρια απομονώνει 10 στιγμές από όλα όσα έχει βιώσει μέχρι σήμερα στα 40 χρόνια πορείας της στο τραγούδι, στη μουσική, στη σκηνή, εικόνες αναπόσπαστες ακόμη και από την ίδια της τη ζωή. Εξομολογητής της Άννας Βίσση, ο Γιάννης Χατζηγεωργίου για το Down Town Κύπρου.

Στα χρόνια της υπομονής

«Τα μεσημέρια, όταν ο μπαμπάς μου πήγαινε για ύπνο εμείς, η μαμά μου, η Λία, κι εγώ κάναμε πρόβα στην κουζίνα. Με έβαζε να τραγουδάω και με διόρθωνε. Στην ερμηνεία, στην τεχνική και στην ορθοφωνία. Όλα αυτά, ενώ το φαγητό στην κατσαρόλα σιγοψηνόταν! Μετάν οι τρεις μας το τελειοποιούσαμε στο πιάνο που βρισκόταν δίπλα στο σαλόνι. Στα χρόνια της υπομονής…».

Ας κάνουμε απόψε  μια αρχή

«Με διαφορά 7 χρόνων κέρδισα την πρώτη θέση σε δύο διαγωνισμούς. Πάντα με μέντορα τη κυρά Σοφούλα. 1970, ΡΙΚ, Λευκωσία, η Λία στο πιάνο, εγώ τραγούδι, λέγοντας ψέμα για την ηλικία μου -ήμουν 12 και έπρεπε να ‘μουν 16 για να μπορώ να λάβω μέρος- πήραμε παμψηφεί την πρώτη θέση. Θυμάμαι μας ‘δώσαν 15 λίρες και κάποια βιβλία. Με τα λεφτά πήραμε από ένα ποδήλατο άσπρο η καθεμιά, που χρειάστηκε η αλήθεια, για να πηγαίνουμε σχολείο κάθε μέρα. 7 χρόνια μετά κερδίζω στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μια νίκη που δεν περίμενα καθόλου και θυμάμαι ακόμα το τρακ και την αμηχανία που είχα όταν ο Άλκης Στέας με φώναξε στη σκηνή να το παραλάβω. Είχα την αίσθηση πως ονειρευόμουν… “Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή” και έκανα στ’ αλήθεια τότε την αρχή!».

Τα λιανοτράγουδα της πικρής πατριδας

«1973. Κάτι σαν μυστική αποστολή το θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Την άλλη μέρα είχα σχολείο. Και με ξύπνησαν από την εταιρία για να πάω στο στούντιο να γράψω κάποιο τραγούδι. Το αυτοκίνητο οδηγούσε ο Γιώργος Νταλάρας κι εγώ δεν ρώταγα ούτε πού πάμε, ούτε τι συμβαίνει. Σαν να ήξερα και σεβόμουνα τη στιγμή. Τελικά, θα αντικαθιστούσα μια άλλη τραγουδίστρια κι έτσι θα κέρδιζα μια θέση στον θρυλικό δίσκο “Τα Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας” του Μ. Θεοδωράκη και του Γ. Ρίτσου».

ZOOM-Πλάκα

«Τα Σάββατα στο ZOOM της Πλάκας ανήκαν στη Σοφία. Αρχές του ‘90 και περίμενε στη δεξιά μεριά της σκηνής, νυσταγμένη συνήθως, να τη φωνάξω να τραγουδήσει. Το αγαπημένο της ήταν το “Ακόμα μία”. Και το ρόκαρε κανονικά!»

Albert Hall

«Για μια στιγμή αφαιρέθηκα, ενώ τραγουδούσα στο Albert Hall και σταμάτησα γιατί συγκινήθηκα όταν συνειδητοποίησα πως το όνειρο του μικρού κοριτσιού, που κατοικούσε μέσα μου, πραγματοποιήθηκε. Αυτό ήθελε η 6χρονη Αννούλα. Ένα μεγάλο θέατρο γεμάτο, να τη χειροκροτάει και οι γονείς της να είναι στο κοινό και να καμαρώνουν…».

Δεν θέλω να ξέρεις

«Όταν ακόμα ήμουν ζευγάρι με τον Νίκο, τα ωραιότερά μου ξυπνήματα ήταν στο άκουσμα των καινούριων τραγουδιών που μου έγραφε. Άκουγα το τραγούδι ενώ ακόμα κοιμόμουνα κι όταν έφτανα στο πιάνο και τον έβρισκα ακόμα να συνθέτει, το ήξερα σχεδόν όλο. Ειδικά τη μέρα που έγραφε το “Δεν θέλω να ξέρεις”, με θυμάμαι να τρέχω εκστασιασμένη για να το ακούσω από κοντά. Είχα καταλάβει τι τραγούδι έγραφε και πόσο μοιραίο θα ‘ταν για μένα και την καριέρα μου».

Δαίμονες

«Δύο φορές με έβαλε στο μάτι η εκκλησία. Την πρώτη φορά με κατηγόρησαν για άσεμνη συμπεριφορά επειδή τραγουδούσα και… έκλεινα τα μάτια μου (1970) και τη δεύτερη, όταν κάναμε τους Δαίμονες (1990), θεώρησαν τον Καρβέλα και μένα “σατανιστές”, επειδή το θέμα της ροκ όπερας καταπιανόταν με θέματα Σατανισμού και Δαιμονισμού».

Ο αυθορμητισμός της στιγμής

«Ήταν απίστευτα αστείο το πώς γυρίστηκε το βίντεο κλίπ “Βρε Κουτό”. Εγώ και ο Νίκος, που συνήθως βαριόταν τα βίντεο κλιπ, φτάναμε στο στούντιο εκείνο το πρωί και δεν υπήρχε ούτε σενάριο ούτε καμιά ιδέα γυρίσματος. Θυμάμαι μόλις μπήκαμε μέσα -κι ενώ τα παιδιά του συνεργείου βάζανε φώτα και λοιπά- λέει οΝίκος “αρχίζουμε γύρισμα! Πιάστε τις κάμερες. Βάλτε το τραγούδι!”. Τελείως αυθόρμητα περιφερόμασταν στους χώρους χωρίς πλάνο, χωρίς σχέδιο, κι ό,τι μας ερχόταν κάναμε ανάλογα με τα λόγια του κομματιού ή και χωρίς καμιά λογική συνοχή. Σε μια ώρα τελειώσαμε, φύγαμε κι έμειναν όλοι με την απορία τι ήταν όλο αυτό. Τελικά, βγήκε ένα πολύ γλυκό αποτέλεσμα και το βίντεο έχει πλάκα και είναι πρωτότυπο».

Η αγάπη του κοινού

«Νιώθω παράξενα ωραία όταν διαβάζω σε γράμματα που μου στέλνουν κατά καιρούς, κυρίως νέα παιδιά ή γυναίκες που νιώθουν πως τις καταλαβαίνω, το πόσο μπορεί να τους επηρεάζω, να τους εμπνέω, να τους δίνω κουράγιο και δύναμη. Και τελικά δεν είναι εγωιστικό να χαίρεσαι ότι επιβεβαιώνεται η ικανότητά σου να κάνεις κάποιους ανθρώπους να αισθάνονται καλύτερα. Σε κάποιες υπερβολές στέκομαι αμήχανη όπως… όταν είδα το πρόσωπο μου tattoo στη μέση μιας κοπέλας και στην πλάτη κάποιου άλλου. Αλλά το πάθος είναι δικαίωμα του καθενός κι ας είσαι εσύ η έμπνευσή του. Δεν με πειράζουν, μ’ αγαπάνε ή έτσι θέλουν να πιστεύουν τουλάχιστον».

Η Σοφία μου…

«Ξέρω πια πως η ζωή μου είναι ένα μεγάλο τραγούδι, μια φωνή, η μουσική! Όμως η δύναμη της φύσης τα νίκησε κάποτε. Όταν έγινα μητέρα και έπιασα στην αγκαλιά μου τη Σοφία, δεν υπήρχε τίποτα εκείνη τη στιγμή. Ο ωραιότερος ήχος ήταν η φωνή της…».

Πηγή: Peoplegreece

Δείτε επίσης:

Άννα Βίσση: Ο θάνατος που της στοίχησε και το συγκινητικό μήνυμα της τραγουδίστριας

Άννα Βίσση: «Άλλοτε συναντιόµαστε αρµονικά και άλλοτε χανόµαστε με την κόρη μου»

Η Άννα Βίσση εξομολογείται: «Βίωσα πάρα πολύ ρατσισμό. Με τον Καρβέλα μας έλεγαν ανώμαλους»