Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης Άρης Λουπάσης δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη από τις αρχές της δεκαετίας του’ 60. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό πορτρέτο με την απόλυτη Ελληνίδα σταρ να ποζάρει στον φακό του Γιώργου Κουτσούκου.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη σε ένα σπάνιο καλλιτεχνικό πορτραίτο αρχές του 1960 από τον φακό του Γιώργου Κουτσούκου γνωστός ως Elite, στο θρυλικό ατελιέ του στην Φωκίωνος Νέγρη. Από τους σπουδαιότερους φωτογράφους από το 1949 και για τις επόμενες δεκαετίες, αφήνοντας παρακαταθήκη ένα σημαντικό έργο χιλιάδων φωτογραφιών από εκπληκτικά πορτραίτα καλλιτεχνών και θεατρικών παραστάσεων.
Στο συγκεκριμένο πορτραίτο αποτυπώνει μοναδικά την δροσιά και την φρεσκάδα της Αλίκης σε μια εποχή όπου η αγαπημένη ηθοποιός βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας της. Την σαιζόν 1959-60 ανταγωνίζεται στον κιν/φο εισπρακτικά τον ίδιο της τον εαυτό καθώς οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί “Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο” και το “Κλωτσοσκούφι” κατακτούν την πρώτη και δεύτερη θέση αντίστοιχα από τις πενήντα δύο συνολικά της περιόδου.
Στο θέατρο εμφανίζεται για δεύτερη χρονιά ως πρωταγωνίστρια μαζί με τον Κώστα Μουσούρη στο έργο “Τόπο στα νιάτα” με το κοινό να δημιουργεί ουρές μέχρι την Σταδίου για να την δει από κοντά και τον τύπο να χύνει άφθονο μελάνι από την επίσκεψη του τέως διαδόχου στο καμαρίνι της και το φημολογούμενο ειδύλλιο μεταξύ τους που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ. Οι κριτικοί αποθεώνουν την ερμηνεία της με χαρακτηριστική την κριτική του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα και πεζογράφου Μ. Καραγάτση : “Η Αλίκη Βουγιουκλάκη παίζει με απόλυτη αυτοκυριαρχία, λεπτή χρωματιστή κλιμάκωση εκφράσεως, πειστικό αυθορμητισμό και έντονη ψυχικότητα”.
Πραγματοποιεί την πρώτη διεθνή εμφάνιση της στο Κιν/φικό Φεστιβάλ Βερολίνου με την “Αστέρω”, φωτογραφίζεται για το Αμερικανικό περιοδικό Harpers Bazaar σε ένα εκπληκτικό εξώφυλλο με τίτλο “Γλυκιά χάρη” και για το ιταλικό Oggi με ολοσέλιδο αφιέρωμα για την ίδια και τίτλο “Μια θεά της οθόνης κάτω από την Ακρόπολη των Αθηνών”.
Το μυθικό αυτό μουτράκι υπήρξε ένα μοναδικό φαινόμενο διαχρονικής λάμψης, ταλέντου και ακτινοβολίας που προσέφερε απλόχερα το χαμόγελο, την χαρά και την αισιοδοξία τόσο στην μεταπολεμική Ελλάδα που το είχε πραγματικά ανάγκη όσο και στις επόμενες γενιές που συνεχίζουν να την λατρεύουν όσο κανέναν άλλο Έλληνα καλλιτέχνη.
