Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία του Διονύση Παπαγιαννόπουλου όταν ήταν 27 ετών.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
Ο 27χρονος και ανερχόμενος τότε ηθοποιός Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στο καμαρίνι του Βασιλικού (Εθνικού) Θεάτρου Θεσσαλονίκης κατά την προετοιμασία πριν την πρεμιέρα της παράστασης “Ριχάρδος Γ’ ” του Σαίξπηρ που ανεβαίνει την 1η Ιουλίου του 1940 και με την οποία εγκαινιάζεται ο συγκεκριμένος χώρος. Το κοινό υποκλίνεται στην θηριώδη ερμηνεία του Αλέξη Μινωτή και εντυπωσιάζεται από την ξεχωριστή παρουσία του νεαρού Διονύση.
Το θεατρικό ντεμπούτο του γίνεται δύο χρόνια νωρίτερα στην σκηνή του Εθνικού στον “Βασιλιά Ληρ” του Σαίξπηρ όπου λαμβάνει εξαιρετικές κριτικές τόσο από τον πρωταγωνιστή του έργου Αιμίλιο Βεάκη όσο και από τους κριτικούς της εποχής. Με το ξέσπασμα του πολέμου στις 28 Οκτωβρίου επιστρατεύεται στο 6ο Σύνταγμα Κορίνθου με αρχικό προορισμό το Αγρίνιο και στην συνέχεια στην πρώτη γραμμή του μετώπου στο Αργυρόκαστρο και την Χειμάρρα. Την διάρκεια της Κατοχής βιώνει με τον σκληρότερο τρόπο τις φρικαλεότητες του πολέμου και την αξία της ανθρώπινης ζωής και καταφέρνει να επιβιώσει επιστρέφοντας μετά την συνθηκολόγηση στην γενέτειρα του τo Διακοφτό με τα πόδια. Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 και μετά από μια σειρά σημαντικών ερμηνειών στο κλασικό ρεπερτόριο, αποδέχεται την πρόταση του Ντίνου Ηλιόπουλου να εμφανιστεί μαζί του στην σκηνή σε κωμωδία ξεδιπλώνοντας μοναδικά το αστείρευτο κωμικό ταλέντο του ακολουθώντας την ίδια θριαμβευτική πορεία στο συγκεκριμένο είδος και στο σινεμά.
Η τελευταία κιν/φική του εμφάνιση γίνεται στο “Ταξίδι στα Κύθηρα” το 1984 όπου μαζί με τον Μάνο Κατράκη καθηλώνουν κυριολεκτικά με τις ερμηνείες τους κοινό και κριτικούς. Μνημειώδης παραμένει η σκηνή του διαλόγου μεταξύ τους όπου ο ίδιος αναφέρει συγκλονιστικά: “Μας βάλανε να πολεμήσουμε. Βγάλαμε τα μάτια μας εσύ από δώ εγώ από την άλλη μεριά. Χάσαμε και οι δύο. Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο, ο λύκος με τον λύκο. Τίποτα δεν απέμεινε εδώ πέρα”. Ο λατρεμένος Νιόνιος δεν θα καταφέρει να παραστεί στην πρώτη προβολή του έργου στις 21 Απριλίου του ’84 καθώς οκτώ μέρες νωρίτερα θα φύγει από την ζωή με το τεράστιο και ανεπανάληπτο έργο του να συνεχίζει να συντροφεύει γλυκά και τρυφερά τις επόμενες γενιές.
