O Kωνσταντίνος Καζάκος μίλησε για τη σύγκριση με τους διάσημους γονείς του αλλά την απώλεια του πατέρα του.

Μιλώντας στο Mega Καλημέρα, ο Κωνσταντίνος Καζάκος ανέφερε ότι από μικρός “ήμουν ανάμεσα στο θέατρο και τη μουσική. Αποφάσισα νομίζω λανθασμένα ότι δεν μπορώ να κάνω και τα δύο, δύο καρπούζια στη μία μασχάλη. Πρέπει να κάνεις το ένα για να το κάνεις καλά. Νομίζω έκανα λάθος και μου έμεινε απωθημένο, είναι το απραγματοποίητο. Αυτό είναι που σε τρώει“.

Αναφερόμενος στην πιο δυνατή εικόνα από την παιδική ηλικία στο θέατρο θυμήθηκε τις σκανδαλιές που σκάρωνε στον Διονύση Παπαγιαννόπουλο. “Η πιο δυνατή από ανάμνηση από παλιά, που ήμουν μπόμπιρας, ήταν με τον Νιόνιο τον Παπαγιαννόπουλο. Ήταν ένας γλύκας Επειδή δεν είχε παιδιά εγώ έπαιρνα την αγάπη του όλη. Τού έκανα και χοντράδες, έπαιρνα χαρτί υγείας, το έβρεχα, τον περίμενα στα παρασκήνια, με το που έβγαινε από τη σκηνή τού το πέταγα” αποκάλυψε.

Ο Κωνσταντίνος Καζάκος εξέφρασε την ενόχλησή του όταν τον συγκρίνουν με τους γονείς του, την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο, σημειώνοντας πως και η κόρη του, Τζένη Καζάκου δέχεται συγκρίσεις με τη γιαγιά της.

“Έκανα λάθη που δεν μου συγχωρέθηκαν λόγω ονόματος, όπως κάθε νέος ηθοποιός έχω κάνει κι εγώ τις βλακείες μου. Δεν μου συγχωρέθηκαν όπως συγχωρέθηκε σε κάποιον άγνωστο πρωτοεμφανιζόμενο. Εγώ ήμουν ένας επώνυμος πρωτοεμφανιζόμενος οπότε ό,τι μπούρδα έκανα, μεγάλωνε“.

Όσον αφορά στα υπέρ και κατά του επωνύμου του σχολίασε: “Είναι και υπέρ γιατί ξαφνικά χωρίς να έχεις κάνει κάτι ο κόσμος σε ξέρει, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο. Από την άλλη, ο κόσμος σε ξέρει μεν, αλλά είναι πολύ πιο αυστηρός μαζί σου απ’ ό,τι θα ήταν με κάποιον άλλον. Είναι λίγο ζόρι. Πρέπει να είσαι φιλοσοφημένος άνθρωπος για να πετάξεις τα βάρη των γονέων, τις συγκρίσεις, οι οποίες δεν θα έπρεπε να γίνονται. Το βλέπω τώρα και με την κόρη μου, τη συγκρίνουν με τη γιαγιά της. Κακώς! Πολύ κακώς!”.

Σχετικά με τον θάνατο του πατέρα του τόνισε: “Είμαι αρκετά φιλοσοφημένος. Είναι μέσα στην πορεία της ζωής. Τα παιδιά κάποια στιγμή θα χάσουν τους γονείς τους. Έτσι είναι η φυσιολογική διαδικασία. Πονάει, αλλά ξεπερνιέται και προχωράς… Με τον πατέρα μου θα μου λείψουν οι συζητήσεις μας, το βασικότερο είναι ότι δεν έχω πού να απευθυνθώ. Δεν υπάρχει κάτι από πάνω μου, είμαι εγώ από πάνω, απευθύνονται όλοι σ’ εμένα“