Η Μαριάννα Τουμασάτου μίλησε στην εκπομπή ¨Ζήσε αλλιώς” για την εμπειρία της δικής της εγκυμοσύνης, έχοντας περάσει την ηλικία των 40. Η γνωστή ηθοποιός έγινε μητέρα σε ηλικία 43 ετών.
“Δεν με είχε απασχολήσει το πότε θα γίνω μάνα γιατί όταν ήμουν πιο μικρή δεν ήθελα. Μετά όταν βρήκα έναν άνθρωπο που ήθελα μαζί του παιδί, ήρθε και το παιδί, δεν πρόλαβα να αναρωτηθώ.
Η Ελλάδα έχει πολλά όμορφα πράγματα αλλά είναι και η “βασίλισσα της παρεμβατικότητας”. Θεωρούμε ότι για να είναι κανείς ευτυχισμένος πρέπει να είναι παντρεμένος και με παιδί. Το τι κάνει τον καθένα ευτυχισμένο είναι λογαριασμός δικός του. Θέλω να πιστεύω ότι μεγαλώνοντας και προχωρώντας οι γενιές, συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να επιστρέψουν σε κανέναν να παρεμβαίνει σε τόσο σημαντικά πράγματα και σε τόσο σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή του
Καλό είναι να κάνουμε παιδιά μόνο όταν το θέλουμε εμείς και αν το θέλουμε. Και αν το θέλουμε, δεν είναι κακό να μην θέλουμε. Από το να γίνει κάποιος κακός γονιός, καλύτερα να μην γίνει καθόλου¨, τόνισε η Μαριάννα Τουμασάτου και πρόσθεσε:
“Όταν εγώ γέννησα είχα τη δυνατότητα και την πολυτέλεια να ευχαριστηθώ τα πρώτα δυο χρόνια του παιδιού μου που δεν δούλεψα. Αυτό αυτόματα με κάνει τυχερή, γιατί βίωσα υπέροχα πράγματα. Είχα τόσο χαρά γενικώς. Το διαχειρίστηκα καλά, με στιγμές πανικού, με στιγμές πιο εύκολες, όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Η περίοδος της εγκυμοσύνης, μέχρι και τώρα είναι μια ονειρεμένη περίοδος. Αγχώνομαι τώρα, το πώς θα μεγαλώσει τι θα κάνει κλπ. Αλλά είχα και πολύ εύκολη εγκυμοσύνη, είχα συχνό έλεγχο από τον γιατρό μου γιατί ήμουν 43 ετών όταν γέννησα. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι ήμουν μεγάλη. Ίσως ήμουν πολύ έτοιμη, οπότε δεν μπορούσε κανείς να με πείσει ότι ήμουν μεγάλη.
Χρειάστηκε να κάνω εξετάσεις και μια χαρά. Όταν είσαι μεγάλος ίσως να είσαι πιο έτοιμος για κάποια πράγματα, αλλά ίσως όχι και τόσο δυνατός για κάποια άλλα. Οι αντοχές δηλαδή να σε αφήνουν πιο εύκολα. Δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό που έζησα στα 43 και είναι μια χαρά. Από τη στιγμή που δεν χρειάστηκε να ταλαιπωρηθώ. Αν χρειαζόταν θα ταλαιπωριόμουν ασυζητητί.
Η στάση του πατέρα παίζει μεγάλο ρόλο, η στήριξή του, το χάδι του, η αγκαλιά του, η αγωνία του μαζί με εσένα, γιατί μέχρι να έρθει το μωρό στη ζωή, εσύ πρέπει να είσαι όλα για εκείνον τον άνθρωπο. Ευτυχώς εγώ το βίωσα. Ήταν τόσο εκεί που κάποια στιγμή, επειδή ήθελα να είμαι σίγουρη ότι θα του επιτραπεί η είσοδος, που είπα ότι αν δεν είναι μέσα ο Αλέξανδρος δεν θα γεννήσω, θα την απορροφήσω.
Ήταν ένα μωρό που κοιμήθηκε τη νύχτα πολύ, αλλά εγώ δεν κοιμόμουν, καθόμουν και την κοίταζα και έλεγα “αναπνέει, δεν αναπνέει”. Έχω όλο το “τσιπάκι” με τη ζακέτα.
Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα για εκείνη, δεν μπορούσα να φανταστώ πριν, ότι θα μπορούσα να φτάσω σε τέτοια άκρα σαν άνθρωπος. Αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γεμίσω σαν άνθρωπος”.
