Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 97 ετών άφησε ο σπουδαίος Βρετανός σκηνοθέτης Peter Brook. O εκλιπών, ο οποίος είχε χαρακτηριστεί από πολλούς ως ο μεγαλύτερος εν ζωή θεατρικός σκηνοθέτης, πέθανε το Σάββατο σύμφωνα με την Le Monde.
Το γαλλικό μέσο δεν αναφέρει περισσότερες πληροφορίες για τα αίτια του θανάτου του. Επισημαίνει πως με τον θάνατο του Brook φτάνει στο τέλος της και μία από τις σημαντικότερες θεατρικές περιπέτειες του 20ου αιώνα, η οποία έκανε το θέατρο ένα υπέροχο όργανο για την εξερεύνηση του ανθρώπου, σε όλες του τις διαστάσεις του.
Ποιος ήταν ο Peter Brook
Γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 21 Μαρτίου του 1925 και στην ηλικία των επτά ετών έπαιξε μόνος του μια τετράωρη διασκευή του Άμλετ για τους γονείς του.
Ο Brook άρχισε να σκηνοθετεί το 1942. Μεγάλο μέρος της εντυπωσιακής πορείας του ανήκει ήδη στην Ιστορία του Θεάτρου.
Μετά τις σπουδές του στο Magdalen College της Οξφόρδης, βρέθκε στη Βασιλική όπερα όπου σκηνοθέτησε την Σαλώμη του Στράους με σχέδια του Σαλβαδόρ Νταλί.
Ο Brook επανακαθόρισε τον τρόπο που βλέπει ο κόσμος το θέατρο, στις παραγωγές του με το Royal Shakespeare Company και στο Bouffes du Nord, τη ρημαγμένη παρισινή αίθουσα που έκανε βάση του για πάνω από 30 χρόνια.
Πολλές από τις παραγωγές του εγκωμιάστηκαν καθώς ο ίδιος απογύμνωσε το θέατρο από το περιττό, κρατώντας ως απόσταγμα την ουσία.
Οι παραστάσεις του ξεχώριζαν επίσης για τη διαφορετικότητά τους, καθώς ο ίδιος εθεωρείτο πρωτοπόρος στη συμπεριληπτικότητα φυλών στους ρόλους.
Ο ίδιος, με βάση του τη Γαλλία ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, κέρδισε πλήθος Tony και Emmy, μεταξύ άλλων, και χαρακτηρίστηκε ως «ο μεγαλύτερος εν ζωή θεατρικός σκηνοθέτης».
Οραματιστής και επιδραστικός στοχαστής, έγραψε διάφορα βιβλία, μεταξύ αυτών το Τhe Empty Space, το 1968, όπου ξεδίπλωνε το όραμά του: «Μπορώ να πάρω οποιονδήποτε άδειο χώρο και να τον αποκαλέσω σκηνή. Ένας άνδρας περπατά πάνω σε μια άδεια σκηνή ενώ κάποιος άλλος τον παρακολουθεί. Κι αυτό είναι ό,τι χρειάζεται για μια πράξη θεάτρου».
Ο Brook καθόρισε την ανθρώπινη σύνδεση μέσω πολλών και διαφορετικών μέσων, εκ των οποίων ένα ήταν η σκηνοθεσία. Ο ίδιος υποστήριζε πως το στιλ σκηνοθεσίας «του απόλυτου ζίου ζίτσου ήταν για τον σκηνοθέτη να εκμαιεύσει μια τέτοια έκφραση του εσωτερικού πλούτου του ηθοποιού που θα μεταμόρφωνε την υποκειμενική φύση της αρχικής του παρόρμησης».
Σε συνέντευξή του, το 2017, στον Μάικλ Μπίλινγκτον, ο Brook μίλησε για τη σπουδαιότητα τού «να κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα και να πετυχαίνεις ό,τι μπορείς στο πεδίο επιλογής σου. Η μοίρα όρισε πως το δικό μου πεδίο ήταν το θέατρο και, μέσα σ’αυτό, έχω την ευθύνη να είμαι όσο θετικός και δημιουργικός μπορώ. Το να δίνεις διέξοδο στην απελπισία, είναι το απόλυτο πρόσχημα».
