Η φιγούρα του συναγωνίζεται αυτές των πιο ποθητών γυναικών. Οι καμπύλες του είναι το αντικείμενο των φαντασιώσεων εκατοντάδων ανθρώπων και η αξία του μετριέται στην κυριολεξία σε χρυσό. Όσο για τη φράση που κάθε χρόνο το κατοχυρώνει στους ταλαντούχους ιδιοκτήτες του, είναι η αιτία που κρύβεται πίσω από πηγαία κύματα συγκίνησης – άλλες φορές αυθόρμητα και άλλες όχι και τόσο, βλ. Gwyneth Paltrow – ξεσπάσματα ασυγκράτητης χαράς έως και λιποθυμικά επεισόδια.
Όπως ήδη θα μαντέψατε αναφερόμαστε στο πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο των Όσκαρ που ταυτόχρονα σηματοδοτεί και τη μεγαλύτερη διάκριση για τη βιομηχανία του αμερικάνικου σινεμά. Το ταξίδι του στο χρόνο ξεκινάει μαζί με αυτό της διοργάνωσης, η οποία πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1929 και από τότε ελάχιστα έχουν αλλάξει τόσο στην όψη όσο και στη σημασία που του αποδίδεται. Η τελική του μορφή, που μετρά 34 εκ. ύψος και ζυγίζει 3.85 kg, του δόθηκε ένα χρόνο πριν στρωθεί το πρώτο κόκκινο χαλί των βραβείων, από ένα από τα μέλη της Ακαδημίας, τον καλλιτεχνικό διευθυντή, Cedric Gibbons.
Η αινιγματική μορφή που θυμίζει πανοπλία και κρατά ένα όρθιο ξίφος κατά μήκος της, ανήκει στον Μεξικανό σκηνοθέτη και ηθοποιό Emilio Fernández, ο οποίος αν επέμενε στην αρχική του άρνηση να ποζάρει γυμνός, όπως και τελικά έκανε, θα είχε αλλάξει μεγάλο μέρος της εικόνας του θεσμού. Διατηρώντας την παράδοση που ξεκίνησε πριν από ογδόντα έξι χρόνια, κάθε χρόνο, κατασκευάζονται στο Ιλινόις, από τους Owens & Company, πενήντα χρυσά αγαλματίδια, ενώ η μονή φορά που το πολυτελές υλικό αντικαταστάθηκε από ένα πιο οικονομικό όπως ο γύψος, ήταν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ονομασία του είναι το κομμάτι που έχει πυροδοτήσει τις περισσότερες συζητήσεις καθώς είναι πολλοί εκείνοι, που κατά καιρούς έχουν διεκδικήσει τον τίτλο του νονού του θείου Όσκαρ. Η πρώτη που έβαλε υποψηφιότητα για την πατρότητα ή μάλλον τη μητρότητα του ονόματος ήταν η ηθοποιός, Bette Davis, η οποία σε μια από τις βιογραφίες της ισχυρίστηκε ότι αποκάλεσε το βραβείο, Όσκαρ, εμπνεόμενη από τον σύζυγο της, Harmon Oscar Nelson. Κάποιοι άλλοι θέλουν τον Walt Disney, πίσω στο 1932 να προσφωνεί για άγνωστο λόγο, Όσκαρ, το βραβείο που του απένειμε η Ακαδημία. Ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το διάσημο όνομα να ανήκει στον εξίσου διάσημο, Oscar Wilde.
Όσο για εκείνους που έχουν την τύχη να φύγουν από το Kodak Theater με τον αέρα που τους χαρίζει η συνοδεία του, είναι ισοβίως δεμένοι με την παρουσία του, αφού η Ακαδημία τους απαγορεύει ρητά ακόμα και να αποπειραθούν να το πουλήσουν – στο παρελθόν έχουν γίνει προσπάθειες που κατέληξαν στα δικαστήρια. Η εναλλακτική πρόταση που δίνεται σε όποιον αποφασίσει ότι το μέγεθος της φήμης που το συνοδεύει είναι δυσβάσταχτο ενώ το χρηματικό ποσό που εξαργυρώνει την αξία του, σου δημιουργεί μια αίσθηση ελευθερίας, είναι 1εκ. δολάρια προσφορά από την Αμερικάνικη Ακαδημία Κινηματογράφου, που προθυμοποιείται να ξαναπάρει σπίτι όποιον θείο Όσκαρ δεν βρει μια στέγη αντάξια της ιστορίας του.
Διαβάστε επίσης: Μαθήματα συγγραφής δια χειρός Ernest Hemingway
