Mέσα στην αυτοκρατορία της μαφίας κατάφεραν να ακμάσουν σπουδαίοι καλλιτέχνες της jazz, όπως οι Louis Armstrong, Duke Ellington και Frank Sinatra, ενώ τα πάντα ήταν υπό τον έλεγχο των μαφιόζων Al Capone, Meyer Lansky, John T. “Legs” Diamond και Charles “Lucky” Luciano.
Στην κυκλοφορία έρχεται το βιβλίο “Dangerous Rhythms: Jazz and the Underworld” του T.J. English, ο οποίος πραγματεύεται ακριβώς αυτό: το θέμα της ακμής των σπουδαίων μουσικών που είχαν αντίστοιχα σημαντικές διασυνδέσεις στους κόλπους της μαφίας.
“Η jazz ξεκίνησε στο τέλος μιας μακράς παρατεταμένης περιόδου δημόσιων εκτελέσεων από παράνομους, μετά τη Διακήρυξη της Χειραφέτησης“, είπε ο English στην The Post, μιλώντας από το σπίτι του στο Μανχάταν όπου ζει εδώ και 32 χρόνια. “Η μουσική για εμένα μοιάζει με μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μία νέα πραγματικότητα. Η μουσική λέει “είμαστε ζωντανοί” Βλέπω την jazz ως απάντηση στον τρόμο και τη βία” πρόσθεσε ο συγγραφέας. Να σημειωθεί ότι η Διακήρυξη Χειραφέτησης ή Διακήρυξη 95 ήταν εκτελεστικό διάταγμα του πρόεδρου των Η.Π.Α, Αβραάμ Λίνκολν, που εκδόθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1862 και προέβλεπε την απελευθέρωση των σκλάβων σε 10 πολιτείες.
Ο English, ο οποίος έχει γράψει πολλά βιβλία για τον υπόκοσμο, καθώς και επεισόδια για τις τηλεοπτικές εκπομπές “NYPD Blue” και “Homicide: Life on the Street”, είπε ότι η απίθανη σχέση μεταξύ μαύρων μουσικών και Ιταλών μαφιόζων είχε νόημα στο πλαίσιο μιας καταπιεστικής κοινωνικής τάξης στην αλλαγή του αιώνα.
Το 1920 η Ποτοαπαγόρευση εγκαινίασε μια νέα εποχή για τη νυχτερινή ζωή. “Πήγαν όπου ήταν το ποτό” είπε ο English, που σημείωσε ότι τα νυχτερινά κλαμπ έγιναν κοινωνικά αποδεκτά και η jazz εισήλθε στην επικρατούσα ψυχαγωγία, ακόμη και όταν η κοινωνία παρέμενε κατά τα άλλα διαχωρισμένη. Πολλά αφεντικά της μαφίας εκτιμούσαν πραγματικά την jazz.
” Ο Al Capone ήταν ο μεγαλύτερος ευεργέτης. Αγαπούσε τη μουσική” σημειώνει ο English, που προσθέτει ότι κάποια στιγμή τα πρωτοπαλίκαρά του απήγαγαν τον Fats Waller έπειτα από μία εμφάνιση το 1026 στο Σικάγο για να κάνουν έκπληξη στον Capone για τα γενέθλιά του. Ο Waller ανακουφίστηκε όταν αντιλήφθηκε τι συμβαίνει. “Ο Capone ήταν καλός για τους μουσικούς. Μοίρασε χρήματα στον κόσμο της jazz”.
Στο τέλος της δεκαετίας του 1920, οι λευκοί ερμηνευτές είχαν επιλέξει την jazz και καλλιτέχνες όπως ο Bing Crosby ενσωμάτωσαν τον ήχο, τελειοποιώντας τα φωνητικά της pop jazz. Έως το 1932, ο Bing Crosby ήταν ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές αστέρες της Αμερικής και όταν ένας κουκουλοφόρος προσπάθησε να τον εκβιάσει για χρήματα πουλώντας προστασία, παρενέβη η μαφία.
Ακόμη και όταν η jazz έγινε μια αποκλειστικά αμερικανική μουσική και το είδος εξελίχθηκε σε διαφορετικά στυλ, από το crooning του Crosby στο wild swing και μετά το bebop, οι δεσμοί με τον υπόκοσμο και τους μαφιόζους, Ιταλούς, Ιρλανδούς ή Εβραίους, ήταν στενοί.
Σχετικά με τον Sinatra o συγγραφέας σημειώνει ότι “η σχέση του με τη μαφία ήταν πολύ συγκεκριμένη, πολύ πραγματική“. Οι μαφιόζοι διήθυναν τα καζίνο και τα κλαμπ και έκλειναν τη μουσική που τους άρεσε”. Κάτι που μέχρι τη δεκαετία του 1060 Κάτι που, μέχρι τη δεκαετία του 1960, δεν ταίριαζε με τους νέους που φώναζαν για τη βρετανική εισβολή ή το αντικαθεστωτικό hard rock της κουλτούρας των χίπηδων. Η jazz, κάποτε η μουσική της εξέγερσης, άρχισε να ακούγεται παλιομοδίτικη σε σύγκριση με την pop, τη rοck και τη soul της νεανικής κουλτούρας, και η κυριαρχία της μαφίας στην επιχείρηση ψυχαγωγίας άρχισε να παρουσιάζει ρωγμές. Μέχρι τη δεκαετία του 1980, ο παλιός κόσμος των γκάνγκστερ είχε καταρρεύσει και η jazz έχασε την οικονομική της υποστήριξη.
