Με την Τίνα γνωριστήκαμε πριν από αρκετά χρόνια όταν ακόμα και οι δύο εργαζόμασταν σε εβδομαδιαίο περιοδικό, ώρες ατελείωτες αλλά πάντα με πολύ κέφι. Ανά τα χρόνια, αυτό το αεικίνητο, δημιουργικό, ευφάνταστο και ανήσυχο πλάσμα, δεν έχει αλλάξει καθόλου μα καθόλου. Παραμένει μία προσωπικότητα τόσο ξεχωριστή, εκρηκτική, αληθινή με ατέρμονη όρεξη να ικανοποιεί κάθε challenge που έρχεται στο διάβα της. Πριν από λίγο καιρό έκανε το ντεμπούτο της, στον εκδοτικό χώρο με ένα βιβλίο που σίγουρα συζητιέται πολύ και δεν θα περάσει ποτέ απαρατήρητο, ενώ παράλληλα εδώ και έξι χρόνια είναι project manager στην AD Communications και μαζί με την αδελφή της Αρετή, όπου και χειρίζεται αποκλειστικά luxury brands όπως η Louis Vuitton, Ralph Lauren, DVF, Callista και πολλά άλλα.

Από την Ειρήνη Ζουρνατζή

Μίλησέ μου για τη συγγραφή, πώς ξεκίνησε η “σχέση” αυτή και πώς εξελίχθηκε;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου διαβάζω ότι και αν πέσει στα χέρια μου και γράφω κυρίως για εμένα. Τα τελευταία χρόνια εργάζομαι στον χώρο τον περιοδικών και των sites αλλά και στον χώρο της διαφήμισης. Αυτό με τον καιρό, σίγουρα κατά κάποιο τρόπο με «έλυσε» και με βοήθησε στο να καταλάβω πώς το να γράφεις μπορεί να είναι ένα γιατρικό, ένα όπλο, ένα ταξίδι (χωρίς εισιτήριο) και ένα μέσω αποσυμπίεσης των όποιων συναισθημάτων.
Όταν ένιωσα έτοιμη, μου ήρθε η ιδέα για το πρώτο μου βιβλίο «Δε Μπουκ» στον ύπνο μου.. και την επόμενη μέρα απλά ξεκίνησα να γράφω.

«Δε Μπουκ». 40 αυτοτελείς ιστορίες. Μίλησε μου για το βιβλίο σου, τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και τι ελπίζεις να προσφέρει σε όποιον το διαβάσει;

Πηγή έμπνευσης είναι πάντα οι άνθρωποι που συναντάω και δυστυχώς η πραγματικότητα, που τις περισσότερες φορές ξεπερνάει την οποιαδήποτε φαντασία. Κυρίως θέλω να προσφέρει χαρά με ένα κλείσιμο του ματιού για περισσότερη ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη.

Αν πρέπει να πείσεις κάποιον να το αγοράσει, με ποιες 3 λέξεις θα το χαρακτήριζες;

Γρήγορο, αληθινό, φωτεινό.

Έχεις δηλώσει το πόσο πολύ σε συγκίνησε η στιγμή που πρωτοέπιασες το βιβλίο στα χέρια σου. Θα υπάρξει επόμενο;

Σίγουρα θα υπάρξουν πολλά ακόμα και αυτό καθαρά για εμένα. Είναι φυσική ανάγκη μου πια το γράψιμο και μου βγαίνει αβίαστα και αυθόρμητα σαν την αναπνοή.

Είναι η συγγραφή βιβλίων κάτι με το οποίο θα καταπιανόσουν αποκλειστικά;

Ειλικρινά μακάρι να το μπορούσα αλλά είναι σπάνιο αυτό να συμβεί στην Ελλάδα και αποτελεί εξαίρεση το να μπορεί να βιοπορίζεται κάποιος αποκλειστικά από αυτό.

Έχοντας πλέον αποκτήσει μία πρώτη εκδοτική και συγγραφική εμπειρία, τι θα ήθελες στη χώρα μας να αλλάξει στον χώρο αυτό και τι όχι;

Θα ήθελα να σταματήσουν οι πληρωμένες αυτοβιογραφίες/αγιογραφίες με τα ιλλουστρασιόν φωτο-πορτραίτα/εξώφυλλα ανθρώπων που είναι ακόμα εν ζωή. Συνήθως οι βιογραφίες γράφονται μετά θάνατον και τις γράφει κάποιος τρίτος που έχει γνώσεις για την προσωπικότητα που θέλει να αναλύσει ή ακόμα και προσωπική γνωριμία ή (και όχι) μπορεί να το κάνει και μετά από σκληρή και αντικειμενική έρευνα. Τόσο απλά.
Θα ήθελα να σταματήσει να υπάρχει το σκληρό και αμετάκλητο όχι σε ανθρώπους που δεν έχουν τα χρήματα, αλλά ούτε και τις γνώσεις για να εκδώσουν και να διανέμουν ένα βιβλίο από μόνοι τους.
Θα ήθελα τα όχι και τα ναι να ακούγονται από ανθρώπους που τους αρέσει το διάβασμα και δεν το κάνουν απλά σαν μια ακόμα μπίζνα. Θα ήθελα να έχουν μπει στον κόπο να διαβάσουν έστω ένα δείγμα του έργου πριν προχωρήσουν στην οποιαδήποτε απάντηση τους.
Θα ήθελα να σταματήσουν τα μεγάλα βιβλιοπωλεία να προωθούν βιβλία σε ντάνες σαν να είναι σουπερ μάρκετ και οι νέοι συγγραφείς να είναι στο τρίτο ράφι δεξιά στο κάτω υπόγειο δίπλα από τη αποθήκη.
Θα ήθελα να σταματήσουν να προτείνουν στο κοινό τους βιβλία που έχουν γράψει μόνο διάσημοι, λαμπεροί και επιτυχημένοι΄΄σελεμπριτις΄΄ της κακιάς ώρας. Δεν έχουν όλα αυτά τα μικρά σχέση με ένα πραγματικά αντικειμενικά καλό βιβλίο. Δεν χρειάζεται να είναι όμορφος εξωτερικά ένας καλός συγγραφέας.
Θα ήθελα να υπάρχει χώρος για όλους και όχι μόνο για ”κάποιους” ή και πιο απλά μόνο για αυτούς που τους αφήνουν μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους στα ταμεία τους.
Θα ήθελα να σταματήσουν οι κάθε μορφής διακρίσεις (σαν εργαζόμενη γυναίκα έχω συναντήσει πολλές δυστυχώς ακόμα μέχρι και σήμερα).
Θα ήθελα αν ήταν εφικτό να άλλαζαν όλα!

Είσαι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα αισιόδοξος και με θετική αύρα. Τι σε κάνει να χαμογελάς αλλά και τι σε θυμώνει;

Σχεδόν χαμογελάω μόνιμα ακόμα και στον ύπνο μου, από το τίποτα. Είμαι καθημερινά ευγνώμον με το δώρο της ζωής και το έχω πάρει απόφαση ότι ζω σε κωμωδία (πρωταγωνιστικός ρόλος πάντα). Αυτό είναι μια απόφαση ζωής και ήθελε πολύ δουλειά με το μέσα μου για να συμβεί σαν αβίαστη κατάσταση. Βγαίνω από το σπίτι μου μόνο για να δώσω αγάπη. Δεν με αφορά το μίσος και ο θυμός ούτε σαν έννοια ούτε και σαν κατάσταση.
Μόνο η έλλειψη σεβασμού και η αδικία με θυμώνει. Επίσης και το να «πρέπει οπωσδήποτε» να είμαι χαμογελαστή όταν είμαι πραγματικά θυμωμένη με το σύμπαν (καμιά φορά).

Στο βιβλίο σου συναντάει κανείς πολύ μουσική. Τι σου αρέσει να ακούς συνήθως;

Άλλη μουσική θα ακούσω όταν οδηγώ άλλη όταν περπατάω και άλλη όταν έχω πολύ χαρά ή και όταν κάτι έχει σπάσει μέσα μου. Περιόδους που γράφω πολύ μπορώ να πω ότι δεν ακούω καθόλου μουσική αυτό μου έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια που αποζητώ την ησυχία μου. Ακόμα και τις πιο «αθόρυβες» περιόδους μου σίγουρα η μουσική που μεγάλωσα μαζί της υπάρχει κυρίως μέσα μου, να με ξυπνάει κάπως.

Τελικά οι Έλληνες αγαπάμε τα βιβλία;

Δυστυχώς όχι.