Ένα έργο με τίτλο “Το πρόσωπο του πολέμου” από την Ουκρανή Daria Marchenko, στο οποίο απεικονίζεται ο Ρώσος ηγέτης Βλαντιμίρ Πούτιν, δημιουργήθηκε το 2015, έχει ύψος περίπου 2 μέτρα και για να το ολοκληρώσει η καλλιτέχνης χρησιμοποίησε περισσότερες από 5.000 σφαίρες.
Η 33χρονη Ουκρανή θέλησε μέσα από το έργο της να εκφράσει τα συναισθήματα των περισσοτέρων συμπατριωτών της για τον Πούτιν τη δεδομένη χρονική στιγμή, που η Ουκρανία συνεχίζει να φλέγεται και να βιώνει έναν ανελέητο εμφύλιο πόλεμο.
“Θα μπορούσε να είναι περήφανος, μπερδεμένος ή σοβαρός. Θα μπορούσε να μοιάζει με πρόσωπο της Σοβιετικής Εποχής ή θα μπορούσε να είναι ο Superman“, αναφέρει η ίδια περιγράφοντας την έκφραση του προσώπου στο πορτραίτο. Ανάλογα με το φως, η διάθεση του κομματιού αλλάζει. το πρόσωπο εμφανίζει ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων, τονίζοντας την πολυπλοκότητα της σύγκρουσης, καθώς και την ανθρώπινη φύση του πολέμου.
“Κάθε κάλυκας συμβολίζει το τέλος μιας ζωής” θα συμπληρώσει, μιλώντας για τα τότε 7.000 θύματα του πολέμου στην Ουκρανία.
Πολύς κόσμος που παρακολουθεί τον χώρο τον τεχνών, όταν ακούσει τον τίτλο “Το πρόσωπο του πολέμου” δεν μπορεί παρά να σκεφτεί τον πίνακα του Salvador Dali. “Το πρόσωπο του πολέμου” (“La Cara de la Guerra”), θεωρείται πως είναι ένας από τους γνωστότερους πίνακες του Ισπανού υπερρεαλιστή ζωγράφου.
Ο πίνακας δημιουργήθηκε στην Καλιφόρνια, στο τέλος του πολέμου του 1940. Το φρικτό πρόσωπο του πολέμου με μάτια γεμάτα με ατελείωτο θάνατο, αναφερόταν περισσότερο στον Ισπανικό Εμφύλιο πάρα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν είχε παρουσιάσει ακόμη τέτοιες φρικτές εικόνες, ικανές να εμπνεύσουν τον Νταλί. Ο τρόμος σε αυτόν τον πίνακα γίνεται περισσότερο εμφανής λόγω των καφέ αποχρώσεων, οι οποίες κυριαρχούν στην ατμόσφαιρα που δημιουργείται.
Εξετάζοντας την ανεκδοτολογική πλευρά της ιστορίας του έργου, αξίζει να αναφερθεί ότι ο Νταλί είχε δηλώσει πως αυτός ήταν ο μόνος πίνακας, όπου μπορούσε να δει κανείς το πραγματικό αποτύπωμα του χεριού του, που βρίσκεται στην κάτω δεξιά γωνία του έργου.
Στο ημερολόγιό του ο Νταλί έγραφε: «Οι δύο πιο ενεργητικοί κινητήρες που κάνουν το καλλιτεχνικό και υπερευαίσθητο μυαλό του Σαλβαδόρ Νταλί να λειτουργεί είναι, πρώτον, η libido, ή αλλιώς το ερωτικό ένστικτο και δεύτερον, η αγωνία του θανάτου…ούτε μια στιγμή της ζωής μου δεν περνά χωρίς να με συνοδεύει η υπέροχη Καθολική, Αποστολική και Ρωμαϊκή εικόνα του θανάτου, ακόμη και στις πιο λεπτές και άστατες φαντασίες μου».
