Ο δημοσιογράφος Άρης Καβατζίκης μιλά για τον τόπο που ζωγράφισε τα πρώτα χρόνια της ζωής του και αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς στις αποδράσεις του.
Στο Ζαγόρι, και πιο συγκεκριµένα στους Κήπους, πέρασα τα τέσσερα πρώτα χρόνια της ζωής µου, εκείνα δηλαδή που ο εγκέφαλος καταγράφει, αποθηκεύει, αγαπάει και θυµάται. Πέρασαν περίπου 40 χρόνια για να ξαναβρεθώ εκεί και η αλήθεια είναι ότι ένιωσα τη σύνδεση από την πρώτη στιγµή. Επιστρέφω τουλάχιστον µια φορά τον χρόνο για να συντονιστώ, λυτρωτικά, µε την άγρια φύση και την καθαρότητα του ορίζοντα, να νιώσω τη µυρωδιά του ξύλου που καίγεται στα τζάκια, να ξεκουράσω το βλέµµα µου στους πετρόκτιστους οικισµούς, αλλά κυρίως για να ονειρευτώ και πάλι την ώρα που η οµίχλη κατεβαίνει πολύ χαµηλά, λίγα µέτρα µόλις πάνω από τις στέγες των σπιτιών.
Οι ανεξάντλητες διαδροµές στα σπλάχνα –κυριολεκτικά– της φύσης, οι παραδοσιακές ηπειρώτικες πίτες, τα καφενεδάκια στις πλατείες και οι φιλόξενοι κάτοικοι του Ζαγορίου αποτελούν εγγύηση ώστε να φορτίσετε κάθε κύτταρο του οργανισµού σας.
ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ: Σε κάθε χωριό θα βρείτε ωραίους παραδοσιακούς ξενώνες, µε το χρώµα και το ύφος του εκάστοτε οικισµού. Προσωπικά, επιλέγω τις κουκλίστικες και αυτόνοµες κατοικίες Artsistas, στην Αρίστη, που είναι pet friendly και σερβίρουν το πρωινό στο καφενείο Εν Αρίστη, ακριβώς κάτω από τα σπίτια, στην πλατεία του χωριού. Η δε οικοδέσποινα, Λιάνα Αγιοβασιλιώτου, είναι ένα περιβόλι αισιοδοξίας!
ΠΟΥ ΝΑ ΦΑΤΕ: Μια σίγουρη επιλογή είναι το Εν Αρίστη. Υπέροχα παραδοσιακά πιάτα, η αγαπηµένη ηπειρώτικη κασόπιτα και εκπλήξεις για τους κρεατοφάγους. Επειδή το θέµα το έχω ψάξει ενδελεχώς, εκπληκτικό φαγητό, µε διαφορά από οποιοδήποτε άλλο, θα φάτε στο Κανέλα και Γαρύφαλλο, στη Βίτσα. Ο Βασίλης Κατσούπας και η Νατάσα Γκόγκου καλλιεργούν µανιτάρια, τα εντάσσουν ήπια στα πιάτα, ξεχωρίζουν για την αισθητική τους και διαθέτουν εκλεκτές ετικέτες στην οινική τους λίστα.
ΠΟΥ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΤΕ: Το δίκτυο των µονοπατιών είναι ανεξάντλητο. Αν δεν κάνετε rafting, πάρτε το µονοπάτι που ξεκινάει από τη γέφυρα του Βοϊδοµάτη και καταλήγει στη γέφυρα της Κλειδωνιάς, περπατώντας δίπλα στο νερό και την πυκνή βλάστηση. Μαγική, ωστόσο, είναι η διαδροµή µέσα στο δάσος από το γεφύρι της Κόνιτσας µέχρι τη Μονή Στοµίου. Είναι περίπου δύο ώρες η άνοδος και άλλες δύο η κάθοδος. Μοναδική φυσιολατρική εµπειρία, µε τον ποταµό Αώο να κυλάει κάτω από τα µάτια σας, ενώ η θέα του από ψηλά κόβει την ανάσα.
ΜΗ ΦΥΓΕΤΕ ΑΝ ∆ΕΝ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ: Το χωριό στο µεγαλύτερο υψόµετρο, το Βραδέτο. Εγκαταλελειµµένο σχεδόν, µε ελάχιστους κατοίκους, διαθέτει το υπέροχο καφέ Σκάλα του Βραδέτου, όπου η Κωνσταντίνα σερβίρει τα χειροποίητα γλυκά της µητέρας της. Θα δείτε όµως και τα κοσµήµατα που φτιάχνει η ίδια. Αν φτάσετε εδώ, περπατήστε και µέχρι τη θέση Μπελόη, µε θέα σε ολόκληρο το φαράγγι του Βίκου.
ΤΙ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΜΑΖΙ ΣΑΣ: Ορειβατικά παπούτσια για περπάτηµα, κασκόλ και σκούφο –απαραίτητα µόλις πέσει η θερµοκρασία–, ισοθερµικές µπλούζες και αθλητικά ρούχα.
Το κείμενο του δημοσιογράφου Άρη Καβατζίκη δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό Instyle.
