Οι περισσότεροι άνθρωποι στη ζωή τους διανύουν κάποιες περιόδους πιο ευτυχισμένες, με διάθεση για διασκέδαση και κοινωνικοποίηση και κάποιες άλλες περιόδους πιο μελαγχολικές και καταθλιπτικές. Μέχρι τώρα πιστεύαμε, ότι σε μεγάλο βαθμό η διάθεσή μας εξαρτάται από ορισμένους παράγοντες της καθημερινότητας και της ζωής μας, όπως για παράδειγμα η υγεία, ο έρωτας, τα παιδιά και η καριέρα.
Ωστόσο αυτό δεν ισχύει απόλυτα. Σίγουρα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο η καθημερινότητά μας και οι συνθήκες διαβίωσης, όμως υπάρχουν επιστημονικές μελέτες που υποστηρίζουν ότι τόσο η ευτυχισμένη όσο και η δυστυχισμένη περίοδος στη ζωή κάθε ανθρώπου είναι προδιαγεγραμμένη και παράλληλα έχει συγκεκριμένη ηλικία.
Αναλυτικότερα, πολλές μελέτες μέχρι σήμερα έχουν υποδείξει ότι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας είναι μεταξύ 30 και 34 ετών, καθώς ο άνθρωπος βρίσκεται στην πιο παραγωγική ηλικία, ενώ συγχρόνως αρχίζει να πραγματοποιεί σιγά σιγά τα όνειρα που έκανε τα προηγούμενα χρόνια.
Από την άλλη πλευρά, συγκεκριμένη ηλικία υπάρχει και για τη δυστυχία, σύμφωνα με επιστημονική μελέτη. Η Ισπανίδα ερευνήτρια Begoña Álvarez για να αποκαλύψει την αλήθεια, ερεύνησε 28.000 άτομα ηλικίας 50 ετών και άνω, ζητώντας τους να σκεφτούν το ταξίδι της ζωής τους.
Η μελέτη της Álvarez, σύμφωνα με το theissue.gr, περιλάμβανε τρία βασικά ερωτήματα σχετικά με τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου: «Υπήρξε μια περίοδος που ήσουν πιο ευτυχισμένος από την υπόλοιπη ζωή σου; Αν ναι, πότε ξεκίνησε αυτή η περίοδος; Και πότε τελείωσε;» Όπως ήταν αναμενόμενο, η έρευνα αποκάλυψε ότι οι αρχές των 30 είναι συχνά η περίοδος αιχμής της ευτυχίας. Ωστόσο, η μελέτη διαπίστωσε ότι η ευτυχία φαινομενικά πέφτει κατακόρυφα μεταξύ των ηλικιών 10 έως 14 ετών ή στην ηλικία της εφηβείας.
Γιατί βιώνουμε δυστυχισμένα εφηβικά χρόνια;
Η περίοδος μεταξύ 10 και 14, που περιλαμβάνει την προεφηβική και την πρώιμη εφηβεία, είναι γεμάτη προκλήσεις. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, τα παιδιά υφίστανται σημαντικές σωματικές αλλαγές, λόγω της εφηβείας. Το γεγονός αυτό οδηγεί σε αυξημένες ανησυχίες τόσο για την εικόνα του σώματος όσο και για τον εσωτερικό κόσμο τους και παράλληλα τούς δημιουργούνται ανασφάλειες για το κατά πόσο αποδεκτοί είναι από το κοινωνικό σύνολο.
Ο εγκέφαλος υφίσταται επίσης σημαντική αναδιοργάνωση σε αυτό το στάδιο, ιδιαίτερα σε περιοχές που είναι υπεύθυνες για τα συναισθήματα και την παρορμητικότητα. Αυτή η ταχεία ανάπτυξη κατά την εφηβεία μπορεί να οδηγήσει σε εναλλαγές της διάθεσης, απερίσκεπτη συμπεριφορά και δυσκολία στη ρύθμιση των συναισθημάτων, κάνοντας την εμπειρία του εφήβου ταραχώδη.
Όσο οι έφηβοι προσπαθούν να εντάξουν και να «οριοθετήσουν» τον εαυτό τους μέσα στην κοινωνία, δημιουργείται η έντονη ανάγκη για ανεξαρτησία και αυτή η ανάγκη με τη σειρά της προκαλεί οικογενειακές συγκρούσεις. Σε όλα τα παραπάνω έρχεται επίσης να προστεθεί η πίεση του σχολείου και των μαθημάτων και οι απαιτήσεις για ακαδημαϊκή επιτυχία.
Παράλληλα, η μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο, η οποία συντελείται σε αυτή την ηλικία, κάνει τον ψυχισμό των εφήβων ακόμα πιο εύθραυστο, καθώς καλούνται να ενσωματωθούν σε ένα νέο περιβάλλον και να γίνουν αποδεκτοί από τους συνομήλικούς τους.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες αποτελούν τους βασικούς λόγους, που οι έφηβοι είναι πιο επιρρεπείς σε διαταραχές ψυχικής υγείας, όπως η κατάθλιψη και το άγχος, τα οποία ενισχύονται και από τις βιολογικές αλλαγές που συμβαίνουν στο εφηβικό σώμα.
