Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, δημοσίευσε στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία της, στην οποία η 25χρονη Έλλη Λαμπέτη ποζάρει στον φωτογραφικό φακό του τότε συζύγου της Μάριου Πλωρίτη τον Αύγουστο του 1951 στη Σαντορίνη.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
Μια πολύ αγαπημένη φωτογραφία: Η 25χρονη Έλλη Λαμπέτη τον Αύγουστο του 1951 στην Σαντορίνη με τον φακό του τότε συζύγου της Μάριου Πλωρίτη, στην πρώτη επέτειο του γάμου τους όπου θα διαμείνουν για δύο εβδομάδες, αποτελώντας και το τελευταίο καλοκαίρι που μοιράζονται ως παντρεμένοι καθώς το επόμενο εκείνη θα βρίσκεται στο πατρικό της στα Βίλλια και εκείνος στην Αμερική ενώ λίγο καιρό αργότερα θα τραβήξουν χωριστούς δρόμους στην προσωπική τους ζωή.
Η γνωριμία τους γίνεται τον Δεκέμβριο του 1944 όταν θα της προτείνει να πρωταγωνιστήσει στην ταινία που θα σκηνοθετήσει με τίτλο “Αδούλωτοι Σκλάβοι” και στην συνέχεια θα την φέρει σε επαφή με τον Κάρολο Κουν ο οποίος θα την επιλέξει να εμφανιστεί στο πλάι του στο αριστούργημα του Τενεσί Ουίλιαμς “Γυάλινος κόσμος”.
Τον Αύγουστο του 1950 παντρεύονται στον Άγιο Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη και επιλέγουν για μήνα του μέλιτος την Ρόδο ενώ το συγκεκριμένο καλοκαίρι απολαμβάνουν τα μπάνια τους στο Πόρτο Γερμενό που αποτελεί τον αγαπημένο της καλοκαιρινό προορισμό από την παιδική ηλικία. Δύο χρόνια αργότερα εκείνος αποφασίζει να συγκροτήσει τον μυθικό θίασο Χορν-Λαμπέτη-Παππάς παρά τις αντιρρήσεις της ίδιας λόγω της αμοιβαίας αντιπάθειάς της με τον Χορν. Μέσα όμως από την καλλιτεχνική συνεργασία των δύο ηθοποιών, η αμοιβαία αντιπάθεια εξελίσσεται σε φλερτ και στην συνέχεια σε ένα δυνατό έρωτα που θα οδηγήσει στην λήξη των γάμων τους με τον Πλωρίτη και την Ρίτα Φιλίππου.
Ο μεγάλος θεατράνθρωπος δεν ήταν μόνο ο σύντροφός της Έλλης, αλλά και ένας άνθρωπος που διαμόρφωσε καλλιτεχνικά την πορεία της και την βοήθησε να αναδείξει ακόμα περισσότερο το ταλέντο της, προσφέροντάς της καθοδήγηση και στήριξη. Η πνευματική του καλλιέργεια σε συνδυασμό με την δική της ευαισθησία δημιούργησαν μια ισχυρή δυναμική, η οποία ενίσχυσε την καλλιτεχνική της δημιουργία, προσφέροντας της τα εφόδια για να φτάσει σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα ερμηνείας. Ένα αιθέριο, βελούδινο και σαγηνευτικό πλάσμα που υπήρξε σύμβολο της θεατρικής τελειότητας και μετέδωσε τη μαγεία της σκηνής και της οθόνης με έναν τρόπο που σπάνια συναντάται τόσο στο εγχώριο όσο και στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό στερέωμα.
