Η συνάντησή μας έγινε (δυστυχώς) τηλεφωνικά, αλλά και πάλι έμοιαζε με μίνι απόδραση από τη «συννεφιά» των ημερών, αφού ο πολυσχιδής Γιώργος Παπαγεωργίου εκπέμπει το φως και τη θετική του ενέργεια έτσι κι αλλιώς.

από την Ειρήνη Ζουρνατζή

Αν και μεγαλωμένος κοντά στο θεατρικό σανίδι λόγω της μητέρας του, της εξαιρετικής ηθοποιού Φιλαρέτης Κομνηνού, ο γοητευτικός Γιώργος Παπαγεωργίου αποκαλύπτει πως αγάπησε απρόοπτα την υποκριτική και την σκηνοθεσία, ενώ δεν κρύβει τη δυσαρέσκειά του για τα κλειστά θέατρα σήμερα και την ανεύθυνη στάση των αρμοδίων.

  Παρόλο που μεγάλωσες σε περιβάλλον θεατρικό, δεν είχες από νωρίς επιθυμία για το θέατρο. Μέχρι τα 23 σου λοιπόν τι έκανες; Ο,τι κάνει ένας φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Σπούδαζα – Μάρκετινγκ τότε – δούλευα σε ένα καφέ, ξενυχτούσα με φίλους, κάνοντας αλητείες και ονειροπολούσα ασταμάτητα. Στο πλαίσιο της αναζήτησής μου γύρω από την υποκριτική, έπαιξα ένα βοηθητικό ρόλο – κομπάρσος – στο Λιβάδι που Δακρύζει, του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.

Στο παρελθόν είχες αποκαλύψει ότι το μικρόβιο του ηθοποιού δεν το κόλλησες από τη μητέρα σου, όπως θα περιμέναμε, αλλά από ένα φίλο σου. Πώς προέκυψε αυτό; Ένα βράδυ που γυρίζαμε σπίτι από τη σχολή με έναν συμφοιτητή μου, τού είπα ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου το Μάρκετινγκ και ότι δεν έχω ιδέα τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου. Με κοιτάζει λοιπόν ο φίλος μου, ο Γιώργος και μου λέει: «Ρε συ, έχεις σκεφτεί ποτέ να γίνεις ηθοποιός;» Ακολούθησε μια παύση, δεν θυμάμαι καν τι του απάντησα, το μικρόβιο όμως, όπως λες, είχε ήδη μπει. Παρότι λοιπόν η μητέρα μου είναι ηθοποιός κι όλη μου η παιδική ηλικία ήταν γύρω από τις τέχνες, ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο να γίνω ηθοποιός ή σκηνοθέτης. Εκείνη η κουβέντα όμως με το φίλο μου ήταν σαν να ξύπνησε κάτι. Αυτό το κάτι εγώ το λέω… δαιμόνιο! Εντέλει βοηθάει να έχεις διάσημο γονιό όταν αποφασίζεις να γίνεις καλλιτέχνης; Δέχτηκες κριτική περί γνωριμιών που οδηγούν σε βέβαιη επιτυχία; Ο κόσμος μπορεί να φαντάζεται – και δικαίως κάποιες φορές – διάφορα. Στη δική μου περίπτωση όμως τα πράγματα έγιναν διαφορετικά. Έχοντας ακριβώς τη φοβία του τι θα πουν οι άλλοι, αρνήθηκα πεισματικά οποιαδήποτε ανάμειξη με δουλειές της μητέρας μου, επικεντρώθηκα σε προσωπικά projects και σε παραστάσεις που έφτιαξα κυρίως με φίλους μου. Στη συνέχεια ήρθαν και οι Polkar, η μπάντα μου, καθώς και οι σκηνοθετικές δουλειές μου (Αρίστος, Επιθεωρητής, Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι) και πλέον νομίζω ότι στη συνείδηση του κοινού αυτή η σχέση είναι εντελώς διαχωρισμένη και απενοχοποιημένη.

Πολλοί λένε ότι το ανέβασμα μιας παράστασης μέσω live streaming δεν είναι θέατρο, ότι μοιάζει περισσότερο με σινεμά. Συμφωνείς; Είναι ένα υβρίδιο. Και, όπως όλα τα υβρίδια, χρειάζεται χρόνο για να αποδείξει αν έχει λόγο ύπαρξης. Προσωπικά, θεωρώ ότι στα θετικά του live streaming είναι ότι σε μια περίοδο πανδημίας, με κλειστά θέατρα, κάποιοι ηθοποιοί και θίασοι βρήκαν τρόπο να κάνουν κάτι δημιουργικό και να καταπολεμήσουν τη μιζέρια της εποχής. Επίσης, κι εγώ ως θεατής είχα την ευκαιρία να δω σπουδαίες παραστάσεις από εμβληματικά θέατρα της Ευρώπης –National Theater, Deutsches Theater, Schaubühne–, και αυτό μέσα από τον υπολογιστή μου. Δεν πιστεύω ούτε κατά διάνοια ότι μπορεί να υποκατασταθεί η ζωντανή σχέση ηθοποιού και θεατή, όμως το live streaming είναι ένα εργαλείο που δεν πρέπει να φοβόμαστε. Πώς σχολιάζεις το κλείσιμο των θεάτρων, που ουσιαστικά δεν έχουν λειτουργήσει από τον περασμένο Μάρτιο; Θα ήθελα να έβλεπα πιο συχνά τίτλο στις ειδήσεις «Πώς θα λειτουργήσουν τα θέατρα και οι μουσικές σκηνές», παρά «Πώς θα λειτουργήσουν τα κομμωτήρια». Μιλάμε για τον πολιτισμό μιας χώρας που γέννησε το θέατρο και τις τέχνες. Ας σταθούμε λίγο υπεύθυνα απέναντι σε αυτό, είναι θλιβερό να αποβλακώνεται τόσο συστηματικά ο σύγχρονος Νεοέλληνας. Τελικά είσαι αφιερωμένος στο θέατρο; Είμαι αφιερωμένος στους ανθρώπους που αγαπώ.

Συμμετέχεις στη νέα σειρά του Mega Σχεδόν Ενήλικες. Στην τηλεόραση δεν εμφανίζεσαι συχνά, τι είναι αυτό που σε έκανε τώρα να πεις το ναι; Το καστ, το σενάριο, ο ρόλος; Όλα αυτά μαζί. Ο Αλέξης είναι ένας υπέροχος ρόλος, το σενάριο από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, η δε συνεύρεση και συνεργασία με τον Μάκη Παπαδημητρίου, τη Θεοδώρα Τζήμου και τον Γιάννη Στάνκογλου, ιδανική. Ενιωσα πολύ ασφαλής, δημιουργικός και τυχερός σε αυτήν τη δουλειά. Είναι μια σειρά από αυτές που δεν βλέπουμε συχνά, γυρισμένη με κινηματογραφικούς όρους και πολλή δουλειά στη λεπτομέρεια.

Με αφορμή τον τίτλο της σειράς, πες μου μια παιδική συνήθεια που διατηρείς μέχρι σήμερα. Χορεύω συχνά μέσα στο σπίτι με ένα σαμπουάν στο χέρι, κάνοντας lip-syncing. Πώς είναι η εμπειρία των τηλεοπτικών γυρισμάτων εν καιρώ κορωνοϊού; Δύσκολη. Κάνεις κάθε τρεις και λίγο τεστ Covid, ποτέ δεν μπορείς να αισθανθείς εντελώς ελεύθερος σε μια σκηνή με τους συναδέλφους σου και, όσο κι αν το συνηθίζουμε με την πάροδο του χρόνου, δεν μπορώ να φανταστώ τις ζωές μας έτσι στο μέλλον. Εχεις δηλώσει πως σου αρέσει όταν σκηνοθετείς να σκέφτεσαι σαν ηθοποιός και όταν παίζεις να μη σκέφτεσαι σαν σκηνοθέτης. Μίλησέ μας για τη χημεία αυτών των δύο ιδιοτήτων σου. Τελικά είσαι σκηνοθέτης ή ηθοποιός; Θεατρίνος. Ο,τι κι αν σημαίνει αυτό. Μου αρέσει να ακολουθώ την ιδιότητα του ηθοποιού ελεύθερα και ανεμπόδιστα σε ό,τι έρχεται στα χέρια μου. Μου αρέσει να κάνω ένα δικό μου «θέατρο», δεν έχω σκοπό να ακολουθήσω νόρμες βαρετές και δεν θέλω να έχω ανάγκη κανέναν. Μόνο έτσι μπορώ να κάνω καλά τη δουλειά μου. Κι ας φάω τα μούτρα μου.

Polkar και υποκριτική. Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου; Ετοιμάζουμε κάποιες καλοκαιρινές εμφανίσεις με τους Polkar, και είναι κάτι που το περιμένουμε πολύ, τόσο εμείς όσο και το κοινό. Επίσης, το καλοκαίρι θα παίξω στον Αίαντα του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα, για το Φεστιβάλ Αθηνών, μαζί με εκλεκτούς συναδέλφους. ■

Φωτογραφίες:Νίκος Μαλλιάκος

Styling: Σοφία Τσακίρη

Grooming: Κωνσταντίνα Μιχοπάνου

*Ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία το εργαστήρι Κεραμικής Threesome Ceramics