Το ταλέντο το θαυμάζεις, από το θείο χάρισμα γοητεύεσαι, στο ανθρώπινο επίτευγμα όμως υποκλίνεσαι. Η Ευαγγελία Πλατανιώτη, έπειτα από χρόνια σκληρής προσπάθειας, κατάφερε να φορέσει στο στήθος της το χρυσό μετάλλιο και να βρεθεί στην κορυφή του κόσμου.

Το 2021, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου στη Βουδαπέστη κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο τεχνικό σόλο και το χάλκινο στο ελεύθερο σόλο. Το 2022, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου της Βουδαπέστης κατέκτησε δύο χάλκινα μετάλλια. Και τον Φεβρουάριο του 2024, στο Παγκόσμιο της Ντόχας, στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο τεχνικό σόλο γυναικών και το αργυρό στο ελεύθερο σόλο.

Στη χρυσή κορυφή του κόσμου, στο ζενίθ της προσωπικής προσπάθειας, έπειτα από αμέτρητες θυσίες και πολλή κούραση, ο στόχος επετεύχθη. Αλήθεια, πώς νιώθεις όταν ένα όνειρό σου γίνεται πραγματικότητα; Ποια λέξη περιγράφει όλα εκείνα τα συναισθήματα που κινητοποιούσαν το «θέλω» και το κρατούσαν ζωντανό; «Λύτρωση. Λύτρωση ένιωσα. Αυτή είναι η σωστή λέξη που τα εμπεριέχει όλα μαζί. Ηταν απίστευτη συγκίνηση, χαρά και δικαίωση».

Golden Dream

Ομορφη, με αψεγάδιαστη επιδερμίδα και συγκλονιστικό σώμα. Ηρεμη, χαμηλών τόνων, γλυκιά, επικοινωνιακή και μια δύναμη να σιγοκαίει στο βλέμμα της. Είναι εντυπωσιακό το πώς αντιδρούν οι άνθρωποι γύρω μας όταν συνειδητοποιούν ότι είναι η Ευαγγελία Πλατανιώτη. Είναι υπέροχος ο τρόπος που της εκφράζουν τον σεβασμό τους. Ο πρωταθλητισμός θέλει κόπο κι αυτό τελικά αναγνωρίζεται από όλους, ακόμα και από εκείνους που δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τον αθλητισμό.

Η πλαστικότητα στην κίνησή της είναι αποστομωτική. Και το αψεγάδιαστο σώμα της αγγίζει την τελειότητα. Και τις γυναικείες χορδές μας, εκεί στη φωτογράφιση, όπου η παρουσία της και το κάλλος της μας προκαλούν νευρικό γέλιο θαυμασμού. Στιλίστρια, makeup artist και φωτογράφος, καταγοητευμένες. Γράμμωση. Ψηλά πόδια. Κοιλιακοί. Σέξι άκρα. Ιχνος λίπους. Ιχνος κυτταρίτιδας. Προφανώς…

«Ξεκίνησα να κάνω μπαλέτο στο προνήπιο και να μαθαίνω να κολυμπάω. Το μπαλέτο το ήθελα εγώ, το κολύμπι η αλήθεια είναι ότι το έκανε η φίλη μου από το προνήπιο και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε μαζί. Ε, μετά δεν σταμάτησα να μαθαίνω να κολυμπάω. Ξεκίνησα και για ένα-δύο χρόνια κλασική κολύμβηση. Στη Β’ Δημοτικού πήγα στη ρυθμική. Οι γονείς μου ήθελαν να βρουν κάτι που να τα συνδυάζει όλα μαζί, μου πρότειναν σαν ιδέα την καλλιτεχνική κολύμβηση και με το που άκουσα εγώ νερό και χορό, αυτό ήταν!».

«Πήγα με ψυχολογία νικητή. Όλον αυτόν τον καιρό το έχτιζα. Δούλευα κάθε μέρα πάνω στο πώς θα γίνω καλύτερη. Δεν άφησα μισή μέρα να περάσει χωρίς να κάνω κάτι για αυτό».

Στη Γ’ Δημοτικού ξεκίνησε να σμιλεύεται το όνειρο, το πείσμα και η έντονη επιθυμία. Ενα παιδί μικρό αποφάσισε να προσπαθήσει να γίνει η καλύτερη. Και τα κατάφερε… «Από την Ε’ Δημοτικού ξεκίνησα να είμαι στην αγωνιστική κατηγορία του Δημοτικού τότε, “Δ’ κατηγορία” το λέγαμε, στις Κορασίδες, και έκανα τότε τρεις φορές την εβδομάδα προπόνηση. Μόλις η προπονήτριά μου με έβαλε αναπληρωματική στο ομαδικό δεν μου άρεσε καθόλου. Τα είχα βάψει μαύρα κυριολεκτικά. Και ήθελα χρόνο με τον χρόνο να γίνομαι όλο και καλύτερη. Στόχος μου ήταν να είμαι η καλύτερη. Και προπονούμουν για αυτό».

Δεν τη σταματούσε τίποτα. «Μπορεί να είχα πυρετό και να μην το έλεγα στους γονείς μου. Επαιρνα από μόνη μου αντιπυρετικά και πήγαινα στην προπόνηση. Το αγαπούσα πάρα πολύ αυτό που έκανα. Δεν ήταν από την αρχή ο στόχος μου να βγω πρώτη. Στην αρχή ήταν να μπω στην Εθνική ή να μπω στον σύλλογο στο ομαδικό, μετά να μπω στο ντουέτο, μετά ήθελα να καταφέρω να χορέψω ένα σόλο».

Βήμα-βήμα. Προχώρησε στόχο-στόχο. Ετσι γίνεται, λένε. Σπάμε τον μεγάλο στόχο σε μικρότερους και προχωράμε καταθέτοντας τη μεγαλύτερη δυνατή μας προσπάθεια. «Είχα έναν στόχο τη φορά. Κάθε φορά ήταν διαφορετικός». Και πάντα τον κατάφερνε.

Κι ας έχανε πράγματα της ηλικίας της, κι ας θυσίαζε προσωπικές σχολικές στιγμές. Αφοσιωμένη αθλήτρια, αλλά και πολύ καλή μαθήτρια. Ακονισμένη τελειομανία, αιχμηρή στοχοπροσήλωση που την οδήγησε στο παγκόσμιο χρυσό, αλλά και στο πανεπιστήμιο.

Σε έπιασε ποτέ το παράπονο σε όλη αυτήν τη διαδρομή ότι οι άλλοι κάνουν πράγματα κι εσύ δεν προλαβαίνεις;

Ναι. Με έπιανε το παράπονο όταν, ας πούμε, οι φίλοι μου, σε πιο μεγάλη ηλικία, άρχισαν να βγαίνουν. Είχαμε τότε τις λεγόμενες χοροεσπερίδες που πηγαίναμε, τους χορούς εκεί στο σχολείο, και δεν πήγαινα σχεδόν ποτέ. Τις πενταήμερες που έχανα… Αλλά, ακόμη και τότε που με έπιανε το παράπονο, η στενοχώρια μου ήταν στιγμιαία. Ο στόχος μου ήταν μεγαλύτερος.

A Dream Came True

Η διαδρομή δεν ήταν εύκολη. Ο πρωταθλητισμός είναι δύσκολος. Προπονήσεις, φωνές, κούραση, αδικίες. Αποτυχίες που πρέπει να ξεπεράσεις, επιτυχίες που δεν πρέπει να σε αποπροσανατολίσουν, εφηβικοί έρωτες που σε ξεμυαλίζουν κι εσύ πρέπει να επανέλθεις.

Κοιμάται από τις 22.30. Η προπόνηση ξεκινάει στις 8 το πρωί. Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 7. Καμιά φορά και στις 6. Στις 7.30 είναι ήδη στο αυτοκίνητο. Γυμναστήριο, άπνοιες, κολύμπι, ρυθμική, χορός. Ενα άθλημα πολυπαραγοντικό, που συνδυάζει πολλά πράγματα μαζί. Οι απαιτήσεις, εξουθενωτικές. Από το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα. Προπόνηση που όταν τελειώνει «δεν μπορώ να μιλήσω σε άνθρωπο. Πραγματικά δεν μπορώ να μιλήσω».

Και είσαι στην Ντόχα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου, λίγο πριν βουτήξεις για το Μαύρο Κοράκι, λίγο πριν κερδίσεις το χρυσό. Πώς νιώθεις; Έχεις άγχος;

Ναι, έχω άγχος. Όλοι έχουμε άγχος. Το θέμα είναι πόσο δουλεμένος είσαι, πόσο έτοιμος είσαι, για να μπορείς να διαχειριστείς το άγχος αυτό. Και να μη διαχειριστεί το άγχος εσένα.

«Κρατούσα την αναπνοή μου. Με το που είδα το «1» στον πίνακα ξέσπασα σε κλάματα. Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το συγκρατήσω. Έκλαιγα για πολλή ώρα μετά».

Με τι ψυχολογία βούτηξες;

Πήγα με ψυχολογία νικητή. Δουλεύοντας όλον αυτόν τον καιρό, το έχτιζα. Δούλευα κάθε μέρα πάνω στο πώς θα γίνω καλύτερη, δεν άφησα μισή μέρα να περάσει χωρίς να κάνω κάτι για αυτό, χωρίς να κάνω κάτι για να γίνω καλύτερη. Φτάνοντας λοιπόν εκείνη τη μέρα στον αγώνα ή και μέρες πριν από τον αγώνα, ήμουν πάρα πολύ σίγουρη για τη δουλειά που είχα κάνει. Πίστευα στον εαυτό μου και το μόνο που είχα να κάνω ήταν τη δουλειά μου. Δεν είχα να κάνω τίποτε άλλο. Τίποτα λιγότερο από αυτό που ξέρω και από αυτό που έκανα τόσον καιρό.

Ησουν και σε καλή μέρα. Παίζει ρόλο κι αυτό, έτσι δεν είναι;

Εννοείται. Αλλά και σε κακή μέρα να ήμουν, πάλι θα το έκανα.

Όταν τελείωσες, κατάλαβες ότι το πήρες;

Αρχικά, δεν κοιτούσα τι κάνουν οι αντίπαλοί μου. Έλεγα ότι αν κάνω αυτό που μπορώ δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. Αυτό έλεγα στον εαυτό μου. Πίστευα σε αυτό που είχα ετοιμάσει. Το είχα δουλέψει πάρα πολύ και μέσα μου. Έφτασα στον αγώνα, ήμουν πολύ εντάξει με το άγχος μου, το ευχαριστούσα που ήταν εκεί, γιατί και το άγχος σού δίνει μια αδρεναλίνη, οπότε ευχαριστούσα και το άγχος μου που βρισκόταν δίπλα μου. Σίγουρα, εκείνη τη στιγμή, λίγο πριν, υπήρχε τόσο έντονη αδρεναλίνη, που από τη μια έλεγα «τέλειο!» και από την άλλη «Παναγία μου! Πόσο έντονο είναι αυτό που ζω αυτήν τη στιγμή!». Γιατί καλείσαι να ηρεμήσεις τον εαυτό σου και ταυτόχρονα να τον κρατήσεις και σε ένταση. Βγαίνοντας, με το που ακούγεται το όνομά μου και μου λένε να βγω, πάντα στον αγώνα παίρνω μια εισπνοή-εκπνοή και μετά βγαίνω. Με το που βγήκα ήταν λες και πατήθηκε ένα κουμπί και όλα ήταν έτσι όπως έπρεπε. Ολα ρόλαραν έτσι όπως εγώ τα είχα δουλέψει. Το είχα δουλέψει και στο μυαλό μου πολλές φορές, είχα δει αυτή την ημέρα πάρα πολλές φορές και πριν κοιμηθώ και ξύπνια…

Manifestation!

Ακριβώς.

Συντονίστηκαν όλα. Μυαλό, ψυχή, σώμα…

Είπα «τώρα ή ποτέ». Και απλά όλα όσα είχα δουλέψει όλον αυτόν τον καιρό και στο μυαλό μου και στην ψυχή μου και στο σώμα μου συντονίστηκαν.

Εκείνη τη στιγμή, επειδή είναι κάτι πολύ μεγάλο, το ένιωθες, είχες επαφή, μπορούσες να τη ζήσεις;

Καθώς περνάει ο καιρός το καταλαβαίνω καλύτερα όλο αυτό. Κοιτούσα τον πίνακα και απλά έφτιαχνα το νούμερο «1» με τα μάτια μου. Εβλεπα 1… 1… 1… Είχα λοκάρει στον πίνακα και σκεφτόμουν το «1». Κρατούσα την αναπνοή μου. Πίστευα σε αυτήν τη δουλειά. Και πίστευα επειδή είχα δουλέψει, αλλιώς δεν θα ήμουν έτσι. Με το που είδα το «1» ξέσπασα σε κλάματα. Ηταν κάτι που δεν μπορούσα να το συγκρατήσω. Εκλαιγα για πολλή ώρα μετά. Εκλαιγα για κανένα πεντάλεπτο σίγουρα. Δεν μπορούσα να σταματήσω το κλάμα.

Είπες μέσα σου «τα κατάφερα»;

Ναι, το είπα. Εντάξει, γενικά μετά ήμουν χαρούμενη, πάρα πολύ χαρούμενη γιατί το κατάφερα, αλλά καθώς περνάει ο καιρός το συνειδητοποιώ.

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκες;

Κοιμήθηκα, ναι. Το άφησα στην άκρη αυτό, γιατί είχα συνέχεια με τους αγώνες μου.

Σωστά. Πήρε τη χαρά στις ψυχικές αποσκευές της και πήγε για προπόνηση. Η γιορτή μπήκε σε παύση. Οι αγώνες είχαν και συνέχεια. Κέρδισε και ένα αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο και μετά… «Η αλήθεια είναι ότι με το που τελείωσα τους αγώνες και έφυγε και το βάρος της πρόκρισης και όλα… βγήκα μια βόλτα στους δρόμους της Ντόχας. Είχα βάλει μουσική και περπατούσα πολύ έντονα, σχεδόν έτρεχα. Είχα πάρα πολλή ενέργεια μέσα μου και ήθελα να ουρλιάξω. Περπατούσα και χαμογελούσα μόνη μου. Το θυμάμαι πολύ έντονα. Και φυσούσα και ξεφυσούσα. Μου είχε φύγει ένα πολύ μεγάλο βάρος».

Love Power

Στο άθλημά της έχει αφιερώσει τον χρόνο της, την ενέργειά της, τη δύναμή της. Η στοχοπροσήλωση τη στέλνει για ύπνο στις 10 το βράδυ και η αυτοπειθαρχία της την κρατάει μακριά από ξενύχτια και γλέντια όταν προετοιμάζεται για αγώνες. Και εκεί, δίπλα της, τα τελευταία τρία χρόνια, ο σύντροφός της, που τη στηρίζει κάνοντας και ο ίδιος θυσίες και περικοπές στα «θέλω» του.

Αυτός ο άνθρωπος πόσο υπομονή έχει;

Ήταν αθλητής κι αυτός παλιότερα, οπότε φαντάζομαι αυτό βοηθάει λίγο… Σίγουρα βοηθάει. Δεν ήταν στο άθλημά μου, ήταν στο ποδόσφαιρο. Οι ώρες που χρειάζεται το ποδόσφαιρο με τις ώρες που χρειάζεται το δικό μου άθλημα έχουν μεγάλη απόκλιση, οπότε του φαίνονται πάρα πολλές. «Workaholic» με λέει. Εντάξει, και αυτός θα κάνει υπομονή όταν εγώ δεν θα είμαι οκέι απέναντί του και δεν θα μπορώ να μιλήσω σε άνθρωπο από την κούραση, αλλά και εγώ πολλές φορές… Για παράδειγμα, μου έχει ζητήσει σήμερα να πάμε θέατρο. Θα το κάνω, παρά την κούραση.

«Όταν είμαι ερωτευμένη είμαι χαρούμενη, όλα γίνονται πολύ πιο εύκολα, πολύ πιο σωστά, πολύ πιο καλά. Αποκτά καλύτερη ποιότητα ό,τι κάνω».

Έχεις ένα πολύ απαιτητικό πρόγραμμα, όμως. Και ο πρωταθλητισμός δεν επιτρέπει και πολλά στην υπόλοιπη ζωή ενός αθλητή. Σίγουρα είναι δύσκολο, αλλά έτσι με γνώρισε. Από την πρώτη φορά που με γνώρισε ήμουν αυτό.

Πώς ένιωσε όταν πήρες τα μετάλλια;

Εντάξει, συγκινήθηκε πάρα πολύ. Και για αυτόν ήταν μια δικαίωση, γιατί με ζει, με έχει δει πολλές φορές να αισθάνομαι αδικία –και στο αθλητικό κομμάτι και στο προσωπικό–, ξέρει τι άνθρωπος είμαι. Γενικά το έζησε μαζί μου και χαίρομαι κι εγώ πάρα πολύ που έχω έναν άνθρωπο που με στηρίζει και που χαίρεται με τη χαρά μου.

Ο έρωτας πόσο σημαντικός είναι στη ζωή σου;

Ο έρωτας σου δίνει ζωή, σου δίνει χρόνια ζωής κυριολεκτικά. Εγώ όταν είμαι ερωτευμένη είμαι χαρούμενη, όλα γίνονται πολύ πιο εύκολα και με πολύ καλύτερη διάθεση. Πολύ πιο σωστά, πολύ πιο καλά. Αποκτά καλύτερη ποιότητα ό,τι κάνω.

Μπορείς να λειτουργήσεις χωρίς σχέση;

Μπορώ να λειτουργήσω χωρίς σχέση. Έχω υπάρξει και ελεύθερη και είναι ωραίο το συναίσθημα να βλέπεις ότι τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Αν δεν θέλεις κάποιον και δεν είσαι ερωτευμένη με κάποιον, για μένα καλύτερα να είσαι μόνη σου.

Αν έχεις τσακωθεί με τον σύντροφό σου πριν από έναν μεγάλο αγώνα και προφανώς σε έχει ρίξει ψυχολογικά, πώς το ισορροπείς;

Μου έχει συμβεί αυτό. Είμαι πολύ συναισθηματικός άνθρωπος και γενικότερα όταν δεν είμαι καλά από κάποια άλλη κατάσταση ή με τον σύντροφο μου με επηρεάζει στην προπόνηση, από την άποψη ότι δεν είμαι καλά ψυχολογικά. Οταν είμαι όμως στον αγώνα –μου έχει συμβεί δηλαδή να μην είμαι καλά ψυχολογικά–, πρέπει να το αφήσω στην άκρη αυτό, πρέπει να το ξεχάσω. Δεν γίνεται διαφορετικά. Εκείνη τη στιγμή το αφήνεις στην άκρη. Είσαι για σένα εκεί και πρέπει να κάνεις αυτό για το οποίο έχεις κληθεί. Πρέπει να δώσω το 100% μου και να είμαι συγκεντρωμένη σε αυτό που έχω να κάνω.

Θέλεις να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια;

Κάποια στιγμή θα ήθελα να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια, αλλά τώρα δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μου.

Let’s… Paris

Τώρα στον ορίζοντά της υπάρχει το Παρίσι. Ο επόμενος στόχος βρίσκεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες και η προετοιμασία είναι πυρετώδης. Εκεί δεν υπάρχει σόλο, αλλά ντουέτο.

Άλλο πράγμα τώρα αυτό.

Τελείως διαφορετικό. Αρχικά, με τη Σοφία (σ.σ. Μαλκογεώργου) ταιριάζουμε πάρα πολύ. Είμαστε φίλες πολλά χρόνια, ταιριάζουν πάρα πολύ μέσα στο νερό οι κινήσεις μας και τα άκρα μας – τα πόδια μας είναι παρόμοια. Είναι πολύ θετικό αυτό, όταν δύο αθλήτριες βγάζουν έξω τα πόδια τους να μοιάζουν. Κυνηγάμε την τελειότητα. Το θέμα είναι ότι οι κύριες αντίπαλοί μας δουλεύουν μόνο ντουέτο εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εμείς είμαστε τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά δεν το πολυδουλεύαμε. Στόχος μας όμως είναι να πάμε όσο πιο ψηλά γίνεται.

Για μετάλλιο;

Ο στόχος μας είναι το μετάλλιο. Μεμονωμένα, ως αθλήτριες, δεν έχουμε τίποτα λιγότερο από τις αθλήτριες που πήραν το μετάλλιο. Είμαστε εξίσου καλές. Παρ’ όλα αυτά, το θέμα είναι μαζί να δέσουμε και να φέρουμε το αποτέλεσμα.

Στόφα Νικήτριας

Το εύχομαι από καρδιάς. Σε ένα κορίτσι που δεν αποπροσανατολίστηκε από τους πρώτους έρωτες. Που άφησε στην άκρη τις συνομήλικες διασκεδάσεις και τα ξενύχτια, που θυσίασε τις επιθυμίες της κάθε ηλικίας. Σε μια πρωταθλήτρια που άγγιξε την κορυφή του κόσμου, αλλά και το πανεπιστήμιο. Τελείωσε Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, ήταν ανέκαθεν καλή μαθήτρια και δεν συμβιβάστηκε ποτέ με τίποτα λιγότερο από το τέλειο.

Τα έκανες πάντως όλα. Ενώ έκανες πρωταθλητισμό, κάτι τόσο απαιτητικό, παράλληλα ήσουν καλή μαθήτρια, μπήκες στο πανεπιστήμιο και πήρες και το πτυχίο.

Ήταν κάτι που το ήθελα. Ήθελα να τελειώσω το πανεπιστήμιο, ήθελα να σπουδάσω Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων. Μου ήταν δύσκολο να τα συνδυάσω, αλλά το ήθελα.

Και τα κατάφερες. Με τι κόστος; Με πόσες θυσίες;

Αυτό έχει να κάνει με το τι θέλω εγώ από τη ζωή μου. Τη ζωή τη φτιάχνουμε όπως εμείς θέλουμε. Πρέπει να τη «ζωγραφίσουμε» όπως εμείς θέλουμε να είναι.

Ποιες τρεις λέξεις λοιπόν σε χαρακτηρίζουν;

Δυναμική, ευαίσθητη, ειλικρινής.

Προσωπικό χρόνο για σένα έχεις καθόλου;

Προσπαθώ να βρίσκω. Παρ’ όλα αυτά, όταν έχω κενό χρόνου αισθάνομαι περίεργα. Κάπως το γεμίζω, θέλοντας και μη. Αλλά τα τελευταία δύο χρόνια έχω αρχίσει να προσπαθώ να παίρνω τον χώρο μου και τον χρόνο μου όποτε το χρειάζομαι.

Ο πρωταθλητισμός έχει και ημερομηνία λήξης. Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Τώρα προτεραιότητά μου είναι το Παρίσι. Και από εκεί και πέρα θα κοιτάξω το μετά. Είμαι πολλά χρόνια στην Εθνική, έχω κουραστεί ψυχολογικά και θέλω να… ζήσω, αλλά για την ώρα ο στόχος είναι το Παρίσι. Το μετά θα το αποφασίσω μόλις ξεκουραστώ. Αυτήν τη στιγμή δεν έχω να πω κάτι άλλο πέρα από τη λέξη «Παρίσι».

«Μπράβο» πρόλαβες να σου πεις;

Ναι. Μου έχω γράψει και γράμμα. Γενικά, μου αρέσει να δουλεύω με τον εαυτό μου. Μου βγήκε εύκολα και όταν το διαβάζω ξανά και ξανά νιώθω όμορφα. Στην ουσία ήταν ένα γράμμα επαίνου, να το πω έτσι. Για αυτό που κατάφερα, για τις θυσίες που έκανα, για τις αμέτρητες ώρες δουλειάς, που δεν τα παράτησα, για τα δευτερόλεπτα και τον χρόνο που δεν άφησα να φύγουν…

Υπόκλιση!

Τους θαυμάζω τους αθλητές. Και δεν μπορώ να μη βγάλω το καπέλο στους πρωταθλητές. Στην Ευαγγελία, που άγγιξε την τεχνική τελειότητα, στο πάθος, την εκρηκτικότητά της, τη χορευτική της ικανότητα με κρατημένη την ανάσα κάτω από το νερό.

«Ο άνθρωπος έχει μια αστείρευτη δύναμη. Μπορεί να βρει μέσα του τη δύναμη να κάνει πολλά πράγματα που ούτε ο ίδιος τα φαντάζεται. Θεωρώ ότι αν πραγματικά θέλεις κάτι –όχι μόνο στον αθλητισμό– και πιστέψεις σε αυτό πάρα πολύ και αφοσιωθείς σε αυτό απόλυτα θα το καταφέρεις. Ο καθένας μπορεί να καταφέρει το οτιδήποτε. Δεν πιστεύω ότι δίνονται στους ανθρώπους θεϊκές ικανότητες και καταφέρνουν πράγματα. Απλά αρπάζουν τις ευκαιρίες, δουλεύουν, αφοσιώνονται, αγαπάνε και όλο αυτό είναι η “μυστική συνταγή” που θα μας φέρει το αποτέλεσμα».

Το θέμα φιλοξενήθηκε αρχικά στο περιοδικό InStyle, στο τεύχος νο.116 Μάιος 2024.

από την Ξένια Ιωάννου

Φωτογραφίες: Ρούλα Ρέβη

Styling: Κατερίνα Κύρκου

Μακιγιάζ-Μαλλιά: Μαριάννα Μούτσου

Βοηθός φωτογράφου: Ολίνα Κατσαρή

Ευχαριστούμε θερμά το ξενοδοχείο Grand Hyatt Athens (Λεωφ. Συγγρού 115, Αθήνα, τηλ.: 214-4021234, hyatt.com) για την ευγενική φιλοξενία.