Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία, στην οποία η Κατίνα Παξινού ποζάρει στο διαμέρισμά της στο Λονδίνο το 1941.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
Η Κατίνα Παξινού αρχές του 1941 στο διαμέρισμά της στο Λονδίνο την περίοδο όπου βρίσκεται αποκλεισμένη στην αγγλική πρωτεύουσα λόγω της έκρηξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1929 κάνει το θεατρικό της ντεμπούτο στο θέατρο Κοτοπούλη με την “Γυμνή γυναίκα” του Ζωρζ Μπατάιγ όπου και καθιερώνεται ως πρωταγωνίστρια μεγάλων δραματικών ρόλων.
Ένα χρόνο αργότερα γνωρίζει στα παρασκήνια του ίδιου θεάτρου τον Αλέξη Μινωτή τον οποίο συγχαίρει για την εξαιρετική ερμηνεία του και σύντομα η γνωριμία τους εξελίσσεται σε ένα μεγάλο και δυνατό έρωτα που θα γράψει την δική του ξεχωριστή ιστορία. Το 1940 αποφασίζουν να παντρευτούν και την ίδια χρονιά εκείνη ταξιδεύει σε περιοδεία με το Εθνικό Θέατρο για το Λονδίνο όπου ανεβάζει με επιτυχία στο Duchess Theatre τους “Βρυκόλακες” του Ίψεν.
Κατά την διάρκεια των παραστάσεων κηρύσσεται ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η μεγάλη ηθοποιός φυγαδεύεται ως καμαριέρα με αγγλικό αντιτορπιλικό με προορισμό την Αμερική. Το πλοίο μετά από επίθεση των Γερμανών βυθίζεται και μαζί με άλλους ναυαγούς περισυλλέγεται από άλλο πλοίο επιστρέφοντας και πάλι στην Αγγλία. Τον Μάιο του 1941 και μετά από πολλές προσπάθειες καταφέρνει να ταξιδέψει για Αμερική ενώ ο Αλέξης Μινωτής έχει χάσει τα ίχνη της και συλλαμβάνεται από την Γκεστάπο. Με σκληρές προσπάθειες διαφεύγει για Τουρκία και στην συνέχεια στην Σμύρνη όπου ακούει τυχαία από ελληνικό πρόγραμμα του ραδιοφώνου Wrul την φωνή της συζύγου του και ταξιδεύει στην Αμερική για να την συναντήσει, την περίοδο που εκείνη αποθεώνεται στην σκηνή του Longacre Theatre με την “Έντα Γκάμπλερ” του Ίψεν.
Κατά την δεκάχρονη παραμονή τους εκεί και κυρίως με την επιστροφή τους στην Ελλάδα, ενσαρκώνουν στην σκηνή ήρωες και ηρωίδες των σπουδαιοτέρων συγγραφέων στον κόσμο χωρίς να υποκρίνονται αλλά να εισχωρούν βαθιά και με απόλυτη εκφραστικότητα σε κάθε ρόλο και να δημιουργούν ολοζώντανες ποιητικές μορφές όσο λίγοι καλλιτέχνες στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου.
