Η Κόρα Καρβούνη είναι μια μοναδική προσωπικότητα που σε μαγνητίζει με το ταλέντο της στην υποκριτική, τη στάση της απέναντι στη ζωή και το πάθος της για όσα κάνει.
Διακεκριμένη και πολλάκις βραβευμένη ηθοποιός, η Κόρα Καρβούνη την περίοδο αυτή αναγνωρίζεται ως Νίτσα στην τηλεοπτική σειρά του Alpha Αυτή η νύχτα μένει και ως Δανάη στο Έτερος εγώ στην Cosmote TV. Το καλοκαίρι θα βρίσκεται στην Επίδαυρο (και έπειτα σε περιοδεία στην Ελλάδα) με τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Η Κόρα είναι ένα θαύμα. Έχει ένα εντελώς ελληνικό όνομα –«Κόρα, από “κόρη” στη δωρική διάλεκτο, όπου το α γίνεται η»– και μια μάλλον αμερικανική ομορφιά. Mου το επιβεβαιώνει μια φωτογραφία που μου δείχνει και είναι όντως ίδια ο Αμερικανός πατέρας της. «Ο μπαμπάς μου ήθελε να μεγαλώσουμε στην Ελλάδα, γι’ αυτό και δεν ήθελε να πάρουμε το δικό του επώνυμο και πήραμε της μαμάς». Ο μπαμπάς της αγαπούσε πολύ την Ελλάδα και αυτό που τον είχε φέρει εδώ ήταν ο στρατός. Κληρώθηκε να πάει, αντί στο Βιετνάμ, στην αμερικανική βάση στα Γιαννιτσά. «Τόσο τυχερός… Και ερωτεύτηκε την Ελλάδα και τους Έλληνες, έμεινε εδώ και με τον καιρό είχε ελληνοποιηθεί πλήρως – ήταν πιο Έλληνας από τους Έλληνες που ξέρω. […] Τον έχασα πέρυσι». Τη ρωτάω πώς είναι αυτό το συναίσθημα. «Είναι πάρα πολύ δύσκολο να χάνεις γονιό, γιατί χάνεις τη ρίζα σου. Και θέλει χρόνο, γιατί το πένθος είναι κάτι πολύ προσωπικό. Ο καθένας το βιώνει διαφορετικά. Ο πόνος γλυκαίνει με τον καιρό. Στην αρχή είναι οξύς και βαθύς και μετά μαλακώνει, αλλά δεν υπάρχει μέρα που ξυπνάς και δεν το σκέφτεσαι». Εκεί συγκινούμαι γιατί η συζήτηση αυτή ακουμπάει κάπου μέσα μου και αρχίζουν να μου φεύγουν δάκρυα. Αρκετά άβολο και προσωπικό για να το μοιραστώ μαζί σας, αγαπημένοι αναγνώστες, αλλά η Κόρα είπε κάτι υπέροχο που έθεσε τη βάση για μια ανθρώπινη και ειλικρινή συζήτηση και πυροδότησε έναν διάλογο που δεν γινόταν να παραλείψω. Όταν της ζήτησα να συγχωρέσει τη συγκίνησή μου είπε: «Εγώ έτσι είμαι, σαν κι εσένα, άμα θέλω να κλάψω κλαίω. Δεν τα κρατάω μέσα μου. Είναι υγεία αυτό. Να μη ζητάς συγγνώμη. Δεν κατάλαβα, είναι κακό πράγμα η συγκίνηση; Εγώ είμαι πολύ υπέρ αυτού, το θαυμάζω. Το γουστάρω. Γιατί αυτό είναι πρόβλημα της εποχής, όλοι καταπιέζουμε πράγματα. Όχι! Συγκινήθηκες με κάτι που λέμε; Κλάψε! Είναι υπέροχο είναι σπουδαίο, είναι γενναίο».
Συμφωνώ. Το να εκφράζεις το συναίσθημά σου θεωρείς πως είναι κάτι που μαθαίνεται ή είναι κάτι που το έχεις ή δεν το έχεις;
Μαθαίνεται. Αν θέλεις. Γιατί όλοι είμαστε μια χαρά βολεμένοι με τον τρόπο που επιβιώνουμε στη ζωή και δεν θέλουμε να ξεκουνηθούμε.
Εσύ το είχες από πριν ή το έμαθες στην πορεία;
Γενικά, ήμουν ένα παιδί που βίωνε πολύ έντονα και πολύ καθαρά τα συναισθήματά του, αλλά αργότερα, ως ενήλικη κι εγώ, ήθελα να είμαι «σωστή». Οπότε στην πορεία έπρεπε να το ξαναμάθω, να θυμηθώ να αναγνωρίζω τι αισθάνομαι και να το βιώνω. Διαφωνώ με το «να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου». Δηλαδή τι να διαχειριστώ; Δεν διαχειρίζονται τα συναισθήματα. Οι καταστάσεις μπορεί να διαχειρίζονται, ένας λογαριασμός στο Instagram μπορεί να διαχειρίζεται, αλλά το συναίσθημά σου δεν διαχειρίζεται. Μόνο βιώνεται. Δηλαδή, είμαι θυμωμένη, πώς θα διαχειριστώ τον θυμό μου αν δεν τον εκφράσω; Τι θα τον κάνω; Τώρα, ας πούμε, ήθελες να κλάψεις, τι να σου ’λεγα; «Διαχειρίσου τη συγκίνησή σου»; Δεν διαχειρίζεται. Βούρκωσες, σου ανέβηκε το συναίσθημα, το βίωσες και έφυγε. Πώς κάνουν τα παιδάκια, που πέφτουν, πονάνε, κλαίνε, τέλος; Τα παιδιά βιώνουν, εμείς μεγαλώνοντας το ξεχνάμε αυτό.
Συνήθως, βέβαια, θεωρούμε έναν άνθρωπο που κλαίει αδύναμο…
Καθόλου αδύναμος δεν είναι, ακριβώς το αντίθετο. Θέλει γενναιότητα να βιώσεις το συναίσθημά σου και να το εκφράσεις.
Θέλω ακόμα και τους μικρούς αποχαιρετισμούς να τους βιώνω, για να μπορέσω να αντιμετωπίσω έναν μεγαλύτερο.
Φαίνεσαι αρκετά δυναμική ως χαρακτήρας. Έχεις και ευάλωτη πλευρά;
Φυσικά. Αλλά είμαι ένα όλον και έχω όλες τις πλευρές, όπως και όλοι οι άνθρωποι. Δεν είμαστε ένα πράγμα. Τώρα, αν για τη δική μας επιβίωση επιλέγουμε να βγάζουμε μια πιο δυναμική πλευρά, οκέι, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε και ευάλωτοι. Εγώ είμαι πολύ ευαίσθητη απέναντι στην αδικία. Οταν κάποιος αδικείται με διαλύει. Μου ανεβαίνει κατευθείαν ο λυγμός στον λαιμό.
Η αδικία απέναντι στους καλλιτέχνες;
Εγώ αυτόν τον καιρό βιώνω ένα πένθος. Ετσι το αισθάνομαι. Στην αρχή ήμουν θυμωμένη, μετά αισθανόμουν προσβεβλημένη και τώρα είμαι σε θλίψη. Για μένα κάτι πεθαίνει αυτήν τη στιγμή. Μια ολόκληρη εποχή. Και ο ίδιος ο πολιτισμός.
Τώρα, με τις νέες διατάξεις και όλη αυτή την υποβάθμιση που ζουν οι καλλιτέχνες, κατέβηκες στις πορείες;
Φυσικά και κατέβηκα. Εγώ θα συνεχίζω να παλεύω για αυτό που πιστεύω. Αυτήν τη στιγμή θα αλλάξει όλο το τοπίο της υποκριτικής τέχνης. Δηλαδή, εγώ, ως απόφοιτος Λυκείου, δεν μπορώ να διδάξω υποκριτική στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Που σημαίνει ότι η διδασκαλία της θα γίνεται από θεατρολόγους και θεωρητικούς, και όχι από εμάς τους απόλυτα ενεργά ηθοποιούς. Εγώ όμως δεν θα σταματήσω να διδάσκω. Τι εννοώ; Θα διδάσκω στα υπόγεια. Αλλά και μέσα από την υποκριτική θα συνεχίσω να παλεύω. Η τέχνη έχει τεράστια δύναμη και γι’ αυτό είναι φοβιστική. Τρομοκρατεί γιατί έχει αλήθεια, την αλήθεια της ψυχής και του συναισθήματος. Είναι απειλή η τέχνη.
Ο ηθοποιός πρέπει να είναι πολιτικό ον;
Ο άνθρωπος πρέπει να είναι πολιτικό ον. Και ο ηθοποιός είναι κι αυτός άνθρωπος. Πέρα από το γεγονός ότι η υποκριτική έχει αυτή την τεράστια ευθύνη –που μας θέλει να είμαστε συντονισμένοι για τα μηνύματα που σας περνάμε μέσα από τους ρόλους μας–, θεωρώ ότι και ως δημόσια πρόσωπα πρέπει να είμαστε και πολιτικά όντα και να δίνουμε το παράδειγμα. Και αυτό το οφείλουμε ως πολίτες στον εαυτό μας αλλά και ως δημόσια πρόσωπα στον κόσμο.
Σε αυτό το σημείο διακόπτει τη συζήτησή μας μια γυναίκα που περνάει δίπλα από το τραπεζάκι μας στο Dickie Dee. «Δεν το πιστεύω! Ελπίζω να πάει καλά η μέρα μου. Είστε καταπληκτική!» λέει γεμάτη θαυμασμό στην Κόρα και της ζητάει να την αγγίξει. Εκείνη δεν το αρνείται και λιγωμένη από το συναίσθημά της ανταποδίδει τις ευχές. Τα έχω χάσει με την αντίδρασή της και τη ρωτάω πώς είναι αυτό –το να σου μιλάνε έτσι στον δρόμο άνθρωποι που δεν γνωρίζεις– και μου λέει ότι τώρα τελευταία συμβαίνει αυτό, με το σίριαλ, γιατί ο κόσμος ταυτίζεται με τη Νίτσα, τον ρόλο της στο Αυτή η νύχτα μένει. «Τη βάζει σπίτι του, την καταλαβαίνει, νιώθει ότι την ξέρει. Οταν με συναντούν δεν βλέπουν την Κόρα αλλά τη Νίτσα, την οποία γνωρίζουν κιόλας και γι’ αυτό έχουν την άνεση να την αγγίξουν».
Αυτός ο ρόλος έχει γίνει πραγματικά δημοφιλής και η αλήθεια είναι ότι η Νίτσα είναι ιδιαίτερος τύπος.
Είναι ανθρώπινη, γι’ αυτό και υπάρχει όλη αυτή η ταύτιση. Είναι ένα φτωχό κορίτσι που προσπαθεί να επιβιώσει. Είναι ένας άνθρωπος ντόμπρος, καθαρός, αδρός. Αυτή η καθαρότητα είναι συγκινητική.
Ο τρόπος που μιλάς γι’ αυτήν δείχνει πραγματικά το πόσο σου αρέσει.
Ναι, φαίνεται; Ηθελα πολύ καιρό να κάνω κάτι καλό στην τηλεόραση. Πιστεύω και αγαπώ πολύ αυτήν τη δουλειά, όχι μόνο τη Νίτσα. Γενικά παθιάζομαι με τη δουλειά μου. Μου αρέσει. Δεν με ανάγκασε κανένας να γίνω ηθοποιός. Θέλω, λοιπόν, να κάνω αυτήν τη δουλειά καλά και όλο να εξελίσσεται. Και εδώ είναι ένα μεγάλο στοίχημα να εξελίσσεται και η τηλεόραση. Είναι δύσκολο, γιατί οι ρυθμοί των γυρισμάτων είναι έντονοι, αλλά θα ήταν τέλειο να αποκτήσει η τηλεόραση μια πιο κινηματογραφική προσέγγιση.
Τα τελευταία χρόνια ο κινηματογράφος και η τηλεόραση στην Ελλάδα έχουν αρχίσει να εξελίσσονται. Γιατί συμβαίνει αυτό πιστεύεις;
Οι διάφορες πλατφόρμες μάς έδειξαν ότι αυτό γίνεται, είναι εφικτό. Αρχισαν ξαφνικά να δείχνουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους Ελληνες σεναριογράφους και σκηνοθέτες. Απ’ ό,τι φαίνεται, είχαμε πολύ ταλέντο καταπιεσμένο για καιρό, και υπάρχει φυσικά και η ανάγκη από τον κόσμο να δει διαφορετικά πράγματα. Αλλαξαν τα δεδομένα, γιατί όλοι αφουγκραστήκαν όλους.
Τι τηλεόραση θα ήθελες να χτιστεί από τώρα για το μέλλον;
Εμένα αυτό που μου λείπει είναι κάτι πιο ελληνικό, πιο παραδοσιακό. Μου λείπει, για παράδειγμα, να δω μια ελληνική σειρά βασισμένη στον Κολοκοτρώνη, να δω κάτι πιο κοντά στην πολιτισμική μας κληρονομιά και στην ιστορία μας. Μου άρεσε που το Ετερος εγώ έφερε στο προσκήνιο τους φίλιους αριθμούς του Πυθαγόρα, μίλησε για τον Θησέα και τη Μέδουσα… Εμένα αυτό με συγκινούσε. Ταυτιζόμουν διπλά γιατί είμαι Ελληνίδα.
Τώρα που το ανέφερες… Επιστρέφεις στο Έτερος εγώ μετά την ταινία, για την τελευταία σεζόν της σειράς. Νιώθεις ότι κλείνεις έναν κύκλο;
Συγκινήθηκα πάρα πολύ, γιατί μπήκα σε αυτήν τη δουλειά από το 2014, που ξεκίνησε η ταινία, και πριν από αυτό για να διαβάσουμε το σενάριο και να το συζητήσουμε με τον Σωτήρη (σ.σ. Τσαφούλια, σεναριογράφο και σκηνοθέτη του Ετερος εγώ). Εχουμε επενδύσει 9 χρόνια από τη ζωή μας σε αυτήν τη σειρά. Κλείνει ένας κύκλος και αποχαιρετάς και τον ρόλο.
Αυτό πρέπει να είναι επίπονη διαδικασία.
Ολοι οι αποχαιρετισμοί είναι.
Γενικώς στη ζωή σου βάζεις τελείες; Σε σχέσεις, καταστάσεις, ρόλους;
Ναι το κάνω. Θέλω ακόμα και τους μικρούς αποχαιρετισμούς να τους βιώνω, για να μπορέσω να αντιμετωπίσω έναν μεγαλύτερο. Και τι είναι ένας μικρός αποχαιρετισμός; Τελείωσε το καλοκαίρι, τελείωσαν οι διακοπές. Μου αρέσει να αποχαιρετώ. Και στο Ετερος εγώ ήταν πολύ συγκινητική η στιγμή του αποχαιρετισμού, γιατί η τελευταία σκηνή είναι το τελευταίο μου πλάνο και όταν τελειώνει το γύρισμα σε χειροκροτεί το συνεργείο και σε αποχαιρετούν όλοι. Ετσι είθισται, είναι παράδοση. Και ήταν πολύ συγκινητικό. Κλαίγαμε. Και ο Σωτήρης και εγώ. Αλλά να ξέρεις πως εμείς οι ηθοποιοί βιώνουμε τρεις-τέσσερις αποχαιρετισμούς τον χρόνο – με θιάσους και παραστάσεις.
Μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο.
Είναι. Γιατί, ξέρεις, δεν έχουμε μάθει ότι η ζωή είναι δύσκολη. Δεν μας το είπαν νωρίς και δεν έχουμε μάθει να αποχαιρετάμε τα μικρά. Αρα μετά πώς να μην τρομάζεις μπροστά σε έναν μεγάλο αποχαιρετισμό, όπως ο αποχαιρετισμός ενός γονιού.
Η Νίτσα είναι μάγκας και έχεις πει ότι κι εσύ είσαι. Ξέρετε και οι δύο να επιβιώνετε. Μου έχει κάνει εντύπωση που στα κοινά σας είχες αναφέρει τη «μητρικότητα». Θέλεις να μου το εξηγήσεις αυτό;
Μητρικός μπορείς να είσαι με πολλούς τρόπους: απέναντι σε έναν φίλο, στον σύντροφό σου, σε ένα παιδί, φυσικά. Η μητρικότητα δείχνει μια καλή μάνα, και καλή μάνα είναι αυτή που αγκαλιάζει, αγαπάει και αφήνει ελεύθερο το παιδί της. Εγώ έτσι αγαπάω τους φίλους μου, τον σύντροφό μου, την οικογένειά μου. Ετσι αγαπάει και η Νίτσα – μπορεί να μην τους ελευθερώνει τόσο, αλλά έτσι αγαπάει.
Το έχεις και σαν δασκάλα υποκριτικής αυτό;
Φυσικά! Πρέπει να αγαπάς τη διδασκαλία, όχι μόνο το αντικείμενο αυτό καθαυτό, αλλά και τη διαδικασία, να αγκαλιάζεις τους μαθητές σου – οι οποίοι είναι πολύ πιθανό να είναι καλύτεροι από σένα. Εγώ είμαι περήφανη για τους μαθητές μου. Τώρα βέβαια δεν προλαβαίνω να διδάσκω.
Μοιάζει αρκετά δύσκολο και θέλει μεγάλη «ταπείνωση» για να είσαι εντάξει με το μεγαλείο του άλλου…
Αν είσαι ευχαριστημένος με το τι είσαι, μπορείς να παραδεχτείς το μεγαλείο του άλλου. Και αυτό θα σε φέρει και πιο κοντά του και θα προχωρήσεις κι εσύ. Συνήθως το φθονούμε το μεγαλείο του άλλου επειδή εμείς δεν είμαστε χαρούμενοι. Εγώ ως ηθοποιός είμαι πολύ ευχαριστημένη, ειλικρινά. Είμαι πολύ τυχερή: έχω κάνει σινεμά, έχω παίξει στην Επίδαυρο, έχω κάνει καταπληκτικούς ρόλους στο θέατρο, έχω βραβευτεί. Μου έχουν τύχει όλα τα καλά. Εχω μοχθήσει, φυσικά, αλλά είμαι και τυχερή. Γιατί, λοιπόν, όλο αυτό που έχω μάθει να μην το δώσω στα παιδιά απλόχερα; Και αυτά να μου το ανταποδώσουν με το πώς θα εξελιχθούν. Βλέπω τώρα τη μαθήτριά μου την Κλέλια Ανδριολάτου και συγκινούμαι με την πορεία της. Αν δεν είσαι γονιός, είναι κάτι κοντά σε αυτό. Γιατί κι εγώ πρέπει να ελευθερώσω αυτά τα παιδιά, να σέβομαι τις επιλογές τους και να είμαι μετά δίπλα τους μόνο σαν σύμβουλος, όποτε και αν το χρειαστούν.
Αν είσαι ευχαριστημένος με το τι είσαι, μπορείς να παραδεχτείς το μεγαλείο του άλλου. Αυτό θα σε φέρει και πιο κοντά του και θα προχωρήσεις κι εσύ.
Πάω λίγο πάλι πίσω στη Νίτσα και στο πόσο απασχολεί η ιδιαίτερη ιστορία αγάπης της με τον Γιώργη. Τι πιστεύεις ότι δείχνει αυτό κοινωνικά;
Το ειδύλλιο της Νίτσας και του Γιώργη είναι πολύ δυνατό γιατί οι δυο τους δεν είναι το κλασικό ζευγάρι. Ο Γιώργης είναι ένας πολύ φωτεινός άνθρωπος και η Νίτσα ένα πολύ σκοτεινό πλάσμα. Ουσιαστικά, ο Γιώργης θέλει να τραβήξει τη Νίτσα από τα σκοτάδια κι αυτή αντιστέκεται σθεναρά, γιατί είναι πολύ τρομακτικό για έναν άνθρωπο τόσο τραυματισμένο όσο εκείνη, που δεν έχει αγαπηθεί, να έρχεται ξαφνικά κάποιος και να της προσφέρει τον ουρανό και τα άστρα τόσο καθαρά κι απλόχερα.
Συνήθως όμως δεν βλέπουμε αυτό το μοτίβο, αλλά έναν άντρα να αντιστέκεται και μια γυναίκα να θέλει να κατακτήσει το σκληρό αλλά καλό αρσενικό.
Από την ανατροφοδότηση που έχω λάβει, βλέπω ότι ο κόσμος έχει θυμώσει με τη Νίτσα που αντιστέκεται. Δεν έχει καταλάβει πώς είναι να μην μπορείς όντως να αντέξεις κάτι τόσο όμορφο. Εχω αντιληφθεί ότι δεν μπαίνουν στη θέση της, παρά μόνο στη θέση του Γιώργη, που τα δίνει όλα γενναιόδωρα, κι αυτή «τι άλλο θέλει;» Δεν σκέφτονται ότι η γυναίκα αυτή πιέζεται! Και ότι αυτό που κάνει ο Γιώργης μπορεί να είναι βαθύτατα επιθετικό. Είναι βίαιο όταν ο άλλος δεν αντέχει εσύ να επιμένεις τόσο. Μπροστά στη βία ποιος βλέπει τον έρωτα; Ειδικά ένας άνθρωπος που έχει υποστεί βία. Τους έρωτες θα σκέφτεται; Και είμαι σίγουρη ότι υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών που έχει βιώσει τέτοιου είδους πίεση. Κι εγώ το ’χω νιώσει δηλαδή. Να με αγαπήσει τόσο κάποιος που να μην το αντέχω.
Και κάτι ανάλαφρο για το τέλος… Με τη μόδα τι σχέση έχεις;
Την αγαπώ πολύ τη μόδα. Όταν ήμουν μικρή μάλιστα ήμουν μοντέλο – μη φανταστείς, βαφτιστικά και τέτοια. (γέλια) Το 2006 γνώρισα σε μια κοινή συνέντευξη τον Άγγελο Μπράτη και γίναμε φίλοι. Ήρθε να με δει στο θέατρο και άρχισα να φοράω τα ρούχα του. Έχω κάνει και πασαρέλα για τον Άγγελο και για έναν άλλον φίλο, τον Filep Motwary. Μετά γνώρισα, σε μια άλλη φωτογράφιση, τους Deux Hommes, φόρεσα ρούχα τους, ξετρελάθηκα και κάπως έτσι ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με τη μόδα. Το συγκεκριμένο δίδυμο μου αρέσει πολύ γιατί έχει μεγάλη αγάπη για το γυναικείο σώμα και το αναδεικνύει μέσα από τα ρούχα του. Όσο καλά και να κρυβόμαστε οι γυναίκες στην καθημερινότητά μας για να αντεπεξέλθουμε εκεί έξω, υπάρχει η θηλυκή μας πλευρά, είναι στη φύση μας. Κι εγώ από κοριτσάκι ήμουν κοκέτα. Μετά, στην εφηβεία, για να επιβιώσω στον κύκλο μου, άρχισα να είμαι πιο μάγκας, πιο αντράκι, αλλά αυτή η θηλυκή πλευρά μου ξεπετάγεται συνεχώς.
από την Κρίστελ Λιάκου
φωτογραφίες Νίκος Μαλιάκος
styling D. V. Schwartz
μακιγιάζ-μαλλιά Θάνος Μόλος
Το θέμα φιλοξενήθηκε αρχικά στο περιοδικό InStyle, στο τεύχος 103 Απρίλιος 2023, με εξώφυλλο την Μαρία Κορινθίου.
